Welke elementen moet een boek hebben om aantrekkelijk voor jongens te zijn? Sport, een bijbaantje (geld!) en het mooiste meisje van de klas lijken dan wel een noodzaak te zijn. Al deze elementen heeft Owen Donkers gebruikt een vrij dun boekje. Dun, want dat helpt ook. Dan nog een lekkere cover er omheen, klaar… De novelle Calippo Cola lijkt dan wel het ideale jongensboek…  En eigenlijk is het ook best een goed jongensboek. De hoofdpersoon vertelt het verhaal alsof hij zichzelf aanspreekt. “Je zegt dit, jij doet dat…” Door deze vorm te gebruiken creërt Donkers op een natuurlijk wijze afstand tussen de verteller en de hoofdpersoon die toch een en dezelfde zijn. Maar het effect is wel dat je de indruk krijgt dat de verteller wijzer is geworden, een bepaald inzicht heeft verworven gedurende de tijd waarover hij vertelt. En dat is ook zo, hij is echt wat groter gegroeid…

Honkbal is de sport waarvoor de hoofdpersoon met een gigantisch doorzettingsvermogen zijn best blijft doen, maar waar hij niet echt een talent voor heeft. Champignonbakken stapelen kan hij aanvankelijk ook niet echt goed, al leert hij snel bij. Maar de liefde … daar heeft hij wel een talent voor. Het mooiste meisje van de hele school valt op hem, en hij valt, dus, ook op haar… Zij lijkt het niet erg te vinden als hij toch niet echt ‘the most valuable teamplayer’ blijkt te zijn. Alleen zijn doorzettingsvermogen en zijn verbetenheid helpen hem in het begin nog even, maar zijn teamgenoten laten hem steeds vaker links liggen… Al met al vertelt Donkers het verhaal van veel tieners, wat ups en downs, maar geen echte rampen.

In korte staccato-zinnetjes vertelt Donkers zijn verhaal alsof het een honkbalwedstrijd is: tik, tak, tik, hit and run. Die stijl voegt nog meer distantie toe, maakt het zelfs wat tragisch, maar gelukkig niet dramatisch. Het laat de lezer achter met kaal, haast koel verhaal. Wat dat betreft is de titel Calippo Cola goed gekozen, het begint lekker en zoet maar uiteindelijk blijft ook daar niets van over…