“Korte lontjes”  is intussen is alweer het negende Slashboek.  Slashboeken worden geschreven door bekende auteurs, Nederlanders en Vlamingen tot nu toe.  Zij tekenen het verhaal op van een bijzondere jongere.  De Slashboeken hebben zich intussen een zeer herkenbaar plekje tussen de jeugdliteratuur veroverd.  Ze  worden qua uitzicht gekenmerkt door fluorescerende namen van de auteur en zijn of haar bijzondere jongere, op een wit balkje, met in grote zwarte letters op weer een kleurrijke achtergrond, de titel van het boek.  Verder bevatten de covers van de boeken ook telkens een foto, die het geheel erg aantrekkelijk maakt voor jonge lezers vanaf een jaar of 13. “Korte Lontjes” vertelt het verhaal van Sabine.  Sabine heeft ADHD en daardoor heeft ze nogal een chaotisch leven.  Daarbij komt dat het ook altijd kan gebeuren dat haar vader ontploft.  Hij is in 1994 als Nederlandse Blauwhelm uitgezonden naar Bosnië.  Sabine weet niet zo goed hoe ze daarmee kan omgaan, maar gelukkig leert ze jongeren kennen die precies hetzelfde meemaakten als zij.  Zij noemen zich de Anjerkinderen, en voor het eerst ziet Sabine dat ze niet de enige is met een explosieve ouder.

Sabine kan gelukkig wel flink wat energie kwijt in schermen.  Daar is ze behoorlijk goed in, en de Olympische Spelen in Londen lonken.  Maar dat is zonder de blessures gerekend, waarmee ze geregeld moet afrekenen.

Van het schermen gaat het naar de talloze vriendjes die Sabine heeft, naar haar beste vriend Mitch, naar verhuizen waar Sabine absoluut geen zin heeft.  Hierdoor krijg je alleen maar korte stukjes uit Sabines leven, die ik soms wel iets grondiger had willen zien uitgewerkt.  Dat hoeft daarom niet over heel persoonlijke stukken uit Sabines leven te gaan.  Dat ze gedoe had met Koos, wordt omdat het enkel fragmentarisch is, niet iets supersensationeel, en dat vind ik puik.  Bos zorgt ervoor, door Sabines leven in zulke fragmentarische stukjes weer te geven dat de lezer geen “big Brother” wordt, en dat siert niet alleen “Korte Lontjes”. Sabines leven tijdens het schermen is dan weer net wél iets dat ik veel grondiger had willen zien, ook al moest Bos dan waarschijnlijk een heel ander boek schrijven.  Een lezer die niets van schermen weet, kan er niet veel uit opmaken, en dat weet Sabine ook.  De toeschouwer die nog nooit geschermd heeft snapt niet zoveel van de puntentelling.  Verder zou ik ook wel graag weten wat een floret is, bijvoorbeeld, en waarom je al of niet met een sabel of een degen aan de slag zou willen.  Of waarom Sabine behalve dat ze het net ballet vindt, graag met een floret werkt.

Chris Bos maakt van “Korte Lontjes” een nogal chaotisch boek, eigen aan zijn bijzondere jongere, zo lijkt het wel. De hoofdstukken in dit boek zijn onontbeerlijk, nu ik daar zo over nadenk.  Ze  geven structuur wat de opbouw betreft en omwille van de uitwerking waarvoor Chris Bos kiest als het over Sabine gaat.   Het boek begint wanneer Sabine veertien is, haar leeftijd staat cursief gedrukt, boven de vetgedrukte titel van het hoofdstuk.  Het boek gaat tot achttien. De stukken over Sabines vader, die zonder naam is in het boek, en aangeduid wordt als “hij”, zijn echter wel op een sterke, beklijvende manier uitgewerkt.  Ze zijn ook langer uitgesponnen, waardoor deze delen wezenlijk deel uitmaken van het boek, en waardoor de lezer ook een inkijk heeft over waarom Sabines vader het zo moeilijk heeft.  Deze stukken kregen de hoofdstuktitel “Bosnië”.

Voor wie het nog niet weet: Dit Slashboek is er, en verdient je aandacht!

Korte lontjes / Chris Bos en Nicole Jongman / Uitgeverij Querido / 2011 / 184p. / ISBN 978 90 451 1185 8