Wauw.

Dit was zo echt. Zo echt dat ik er kippenvel van kreeg op de laatste pagina, en nog nooit zo’n innerlijke woede had gevoeld voor Hitler. Ik moest hevig slikken op het einde van het boek, en moest ik de laatste pagina’s niet in de auto hebben gelezen, waar ik net met mijn vrolijke familie naar een mooi kasteel aan het rijden was, zou ik mijn tranen de vrije loop hebben laten gaan en allerlei verwensingen aan Hitler hebben geschreeuwd naar de wolken.

Ik heb vaak met mijn broer parodieën van Hitler gezien. Weet je wel, die speeches van Hitler die dan oversproken zijn waardoor het allemaal komisch wordt. Ik heb tot tranen toe strijk gegaan met die speeches, maar ik weet niet of dat nog zo snel zal gebeuren nu ik dit boek heb gelezen. En ik had niet verwacht dat ooit ik zo’n serieuze zaag zou worden die zegt ‘Da’s wel keeii erg hé! Da’s helemaal niet grappig!’ Ik gruw nu van die speeches. Ik vind hem afschuwelijk en krankzinnig, en nog erger zijn al de mensen die hem geloofden, en hem de mogelijkheid hebben gegeven om al die gestoorde plannen uit te voeren.

Het is eigenlijk helemaal geen zwaar boek of depressief, nee Anne was een heel vrolijke meid. Zo’n meid die, moest ze in je klas zitten, je zou bewonderen voor haar stoutmoedigheid en haar onfeilbaar goed humeur. Dat is toch hoe ze zichzelf beschrijft. Maar in het dagboek zag ik hoe het onder die oppervlakkige vrolijkheid en enthousiasme het er bij haar aan toe gaat. Al haar onzekerheden, gevoeligheden en hoe alle snerpende opmerkingen die ze uitdagend afwimpelt, toch eeuwig in haar geheugen gegrift staan. Dit liet me afvragen hoeveel mensen ik in mijn leven onbewust al had gekwetst. Kan iemand zo anders zijn vanbinnen dan dat hij/zij zich voordoet?

Het boek zelf dat ik in mijn handen heb gehouden was letterlijk ‘verslonden’. Normaal haat ik het als mensen de rug van mijn nieuwe boeken kraken, of ezelsoren maken, maar dit boek had veel meer karakter door haar afgebladerde verf op de rug en vooral: de onderlijnde passages in het boek. Om af te sluiten zal ik de mooiste passage citeren, zodat je een proefje krijgt van de krachtige schrijfstijl van Anne Frank. (Je moet er eens bij stilstaan dat dit een boek is dat nooit herschreven is, maar dat dit de zinnen zijn die recht uit haar hart zijn gevloeid, niet uit haar hoofd, vandaar zijn ze zo onfeilbaar)

Zaterdag, 8 juli 1944


…: idealen, dromen, mooie verwachtingen komen nog niet bij ons op of ze worden door de gruwelijke werkelijkheid getroffen en zo totaal verwoest. Het is een groot wonder, dat ik niet al mijn verwachtingen heb opgegeven, want ze lijken absurd en onuitvoerbaar. Toch houd ik ze vast, ondanks alles, omdat ik nog steeds aan de innerlijke goedheid van den mens geloof. Het is me ten enenmale onmogelijk alles op te bouwen op de basis van dood, ellende en verwarring. Ik zie hoe de wereld langzaam steeds meer in een woestijn herschapen wordt, ik hoor steeds harder de aanrollende donder, die ook ons zal doden, ik voel het leed van millioenen mensen mee en toch, als ik naar de hemel kijk, denk ik dat alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook de hardheid zal ophouden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen.’

Het Achterhuis / Anne Frank / Uitgeverij Bert Bakker / 2006 / 302 pag / ISBN 978-90-351-2757-9

In 2010 verscheen “

De jongen in het Achterhuis

”. In dit boek beschrijft de Engelse auteur Sharon Dogar het verblijf in het Achterhuis vanuit het perspectief van Peter van Pels, die samen met zijn familie ook in het Achterhuis zat verscholen. Hoe was het om opgesloten te zijn met de familie Frank en Anne Frank in het bijzonder? Hoe moet het zijn geweest om je te ergeren aan haar en later te ontdekken dat je verliefd op haar bent? Hoe zou het zijn als er dagelijks over je geschreven wordt in een dagboek? En hoe moeilijk was het om eindeloos te moeten wachten op betere tijden? Sharon Dogar beschrijft op een integere manier het leven in het Achterhuis vanuit het gezichtspunt van Peter en volgt hem naar de concentratiekampen Auschwitz en Mauthausen.

Op basis van een inspirerend voorgesprek met een aantal leerlingen van drie verschillende scholen is in Amersfoort een activiteit ontwikkeld, waarin lezen, geschiedenis en maatschappelijke betrokkenheid elkaar ontmoeten. Hieronder kun je een verslag van deze bijeenkomst zien.

http://youtu.be/HZdHomLJLEA