Beatrice leeft in een Chicago dat opgedeeld is in 5 fracties: Oprechtheid, Eruditie, Vriendschap, Onverschrokkenheid en Zelfverloochening. Elk van deze groepen denkt dat hun kwaliteit dé kwaliteit is waar de maatschappij het meeste baat bij heeft. De verhoudingen tussen sommige van de fracties staan op scherp.  Beatrice woont met haar familie in de wijk van de Zelfverloochenaars, die op gespannen voet met de Erudieten leven.

Op haar 16de moeten Beatrice en haar broer Caleb, met alle andere 16-jarigen van alle fracties, hun persoonlijkheidstest maken. Op je 16de kies je namelijk bij welke fractie je je aansluit voor het leven. Beatrice blijkt na de test echter in meerdere fracties te kunnen passen. Ze zal haar eigen keuze moeten maken en vooral geheim houden dat de testuitslag niet eenduidig was. Hierdoor  is ze Afwijkend, wat gevaarlijk is in haar maatschappij.

Beatrice kiest voor de Onverschrokkenen, Caleb kiest voor de Erudieten. Beatrice moet een heel zwaar inwijdingsritueel doorstaan voordat ze toegelaten zal worden tot de Onverschrokkenen. Haar mentor is de mysterieuze en bij vlagen angstaanjagende Four. Langzaamaan ontstaat een soort vriendschap tussen beiden. In de test die de recruten moeten doorstaan, blijkt vaker dat Beatrice, of Tris zoals ze zich nu noemt, Afwijkend is. Dit wordt door Four verdoezeld. Maar waarom?

Tris heeft niet alleen vrienden, maar ook vijanden binnen de groep Onverschrokken recruten. En vijanden betekent minimaal een rits breuken en blauwe plekken. Als je echt gehaat wordt, is moord ook een mogelijkheid. En gehaat wordt Tris.

Inwijding kwam met de aanbeveling dat het in hetzelfde genre als de Hongerspelen valt. Het boek lag dan ook verleidelijk bovenop mijn stapel leesvoer te wachten. Het verhaal komt een beetje traag op gang, maar zodra Tris haar initiatie begint bij de Onverschrokkenen is het een en al adrenaline dat de klok slaat. Prachtig wordt beschreven hoe geweldig het is om, in een harnas, ’s nachts van het Hancock Center in Chicago te springen. Alle actiescènes worden met veel vaart en enthousiasme beschreven.

Wat minder uit de verf komt, is waarom de vijf fracties elkaar in de haren zitten. Oké, ze vinden dat met hun fractie aan de macht de maatschappij beter zou zijn. Alleen wordt niet verteld waarom ze dat denken. Misschien komt dat nog in de andere delen van de serie aan bod? Ondanks alle gevaren, pijn, vernederingen en angsten, lijkt Tris nooit echt op het randje van instorten te staan. Ze bleef voor mij een beetje een 2D personage. Dan is Four veel interessanter. Hem leren we ook echt kennen. De afknapper kwam voor mij in de laatste hoofdstukken. Dan is er zo’n overduidelijk gevalletje copy-paste van de Hongerspelen, dat de schrijfster zich moet schamen.

Inwijding doorstaat, wat mij betreft, de vergelijking met de Hongerspelen niet. Inwijding gaat puur om de actie, de thrill. De strijd tussen de fracties is het excuus om een actiespektakel neer te zetten. Zeker goed voor een paar uurtjes vermaak, maar mijn top 10 zal het niet halen.