In
het laatste deel van de Duizend Hoog trilogie keren we terug naar New York in
2119. Een stad vol wolkenkrabbers, die worden bewoond door mensen met
onmogelijke dromen. In dit deel volgen we dezelfde vijf tieners als in het
vorige deel. Rylin voelt zich verscheurd tussen twee jongens en twee werelden.
Leda wil haar oude leven achter zich laten, maar nadat een politieonderzoek
wordt gestart, ziet ze zich gedwongen hulp te vragen aan iemand die ze een jaar
lang probeerde te vergeten. Calliope voelt zich gevangen in het bedrog waarin
ze nu leeft. Watt is nog steeds hopeloos verliefd op Leda en wil ver gaan om
haar weer voor zich te winnen. Avery voelt zich allesbehalve perfect nu ze uit
Engeland terugkeert met een nieuw vriendje. Als je alles al hebt… heb je veel
te verliezen.

Na
twee goede delen in deze serie had ik erg veel zin om terug te keren in de
wereld van de high tech luxe, innovaties, en de wereld van leugens en duizelingwekkend
veel bedrog. Misschien had ik iets te hoge verwachtingen, maar het laatste deel
leek iets minder glamour, spanning en plottwisten te bevatten. Waarbij de
eerste twee boeken pageturners voor mij waren, vond ik dat bij dit boek iets
minder. Los daarvan was de schrijfstijl weer als vanouds en zit er toch
voldoende list en bedrog in het verhaal. Als het einde in zicht komt, leest het
boek weer sneller. Als lezer moet je weten hoe het zit rondom de dood van
Mariël en hoe het afloopt met de andere personages. Het verloopt enigszins
voorspelbaar, maar aangezien het het laatste deel is in deze trilogie, past het
wel. De epiloog maakt veel goed, want deze is geheel in stijl van deze
trilogie. Petje af.

Vorig
jaar las ik deel twee en in tussentijd waren een paar dingen weggezakt. Ik vond
het daarom erg prettig dat de personages de gebeurtenissen even terughalen aan
het begin van dit boek. Opvallend aan de personages in dit boek is dat ze meer
zichzelf zijn en niet verstopt zijn achter een masker. Het maakt het boek
realistischer, ook in deze toren waarin een tweedeling tussen arm en rijk
bestaat.

De
innovaties en high tech in deze serie snapte ik niet helemaal. Hoovercrafts,
monorails, bellen en berichten sturen via je contactlenzen en nog veel meer
nieuwe snufjes. In de toren lijkt daarbij alles te zitten: scholen, parken,
straten. Het is beeldend geschreven, maar toch kan ik mij er geen voorstelling
van maken. Mogelijk snap ik deze innovaties wel als de trilogie verfilmd wordt.

McGee
weet als geen ander verhaallijnen goed met elkaar te verbinden, maar ook weet
ze verschillen zoals arm en rijk op een realistische manier in het verhaal te
verwerken. Al met al een fijn laatste deel. Ik kijk uit naar andere boeken van
deze fijne schrijfster.

Mijn
naam is Irene Bregman en sinds ik kan lezen, lees ik alles wat los en vast zit.
Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden
verslonden.

Torenhoog
/ Katharine McGee / Vertaling Karin Pijl / Uitgeverij Moon Young Adult / 2018 /
478 blz. / ISBN 9 789048 828067