Hoe chill zou het zijn als je gewoon voor altijd zou kunnen leven? Dat je over 200 jaar kan zien wat de toekomst allemaal al wel niet gedaan heeft? Oké, nu moet ik ook wel toegeven, dat als ik 200 jaar lang zou moeten blijven leven, me dat nou ook niet subliem zou lijken. Invriezen en 200 jaar later weer ontdooid worden? Nou ja dat misschien dan nog wel..!

Tom Hazard ziet eruit als een normale man, maar eigenlijk leeft hij door een abnormale, speciale en voornamelijk zeldzame aandoening al een paar eeuwen. Hij is dan ook overal al wel een keer geweest en heeft daardoor dus ook van alles meegemaakt. Na al zo’n 4236 keer van identiteit veranderd te zijn, heeft Tom nu de perfecte vermomming: een 41-jarige geschiedenisleraar op een middelbare school in Londen. Hier kan hij kinderen alles leren over oorlogen en heksenjachten, hij was er tenslotte zelf bij. Maar eigenlijk wil hij nu vooral een gewoon leven, net als ieder ander, het enige grote probleem is: hij mag absoluut niet verliefd worden.

Matt Haig is goed in het schrijven van het onmogelijke en het dan toch zo verdacht echt te laten voelen. Wie zou er nou geloven dat er een ras mensen is die al eeuwen leeft door een ziekte? Nou nadat ik het eeuwige leven gelezen had… Ik. Hetzelfde gebeurde nadat ik ‘De wezens’ had gelezen van Haig, opeens keek ik naar mijn buurman en vroeg ik me af of hij een aliën was…

Dit doet hij voornamelijk door de opbouw van zijn karakters. Het zijn niet gewoon geschreven mensen. Nee, het zijn levende wezens op papier. De details die erin opgaan, dingen die benoemd worden in hoofdstuk 1 en ergens in hoofdstuk 17 nog eens op dezelfde manier benoemd worden. Wat Tom een geloofwaardig karakter maakte was voor mij voornamelijk één ding. De hoofdpijnaanvallen die hij kreeg. Nu trek je misschien je schouders op en denk je ‘waarom maakt juist dit hem geloofwaardig?’. Nou laat mij het je even uitleggen. Deze hoofdpijn was niet gewoon een hoofdpijn, of een simpele migraine. Nee, deze hoofdpijn was herinner-pijn. Als je al eeuwen leeft, blijft je brein zich wel gewoon vullen met die eeuwen aan informatie. Een hoeveelheid informatie waar het menselijk brein niet voor ontworpen is. Elke keer dat Tom een flashback kreeg, kwam daar ook die rampzalige hoofdpijn bij kijken. De herinneringen zelf deden hem al zoveel pijn, verloren familie, vrienden en geliefden, en dan moet zijn oude maar toch jonge lichaam het ook nog eens voelen. Dit was juist een punt waardoor Tom levend werd. Waardoor het geloofwaardig werd. Waardoor ik dacht ‘Ja, dat zou inderdaad waarschijnlijk het geval zijn als je 200 jaar aan informatie in je knar hebt zitten.’

Al met al is het eeuwige leven een bitterzoet verhaal over identiteit, over de onvermijdelijkheid van tijd en de verliezen die dat met zich meebrengt en voornamelijk over hoe het tijd kost om echt te leren hoe te leven. Ik heb genoten van dit boek, ik heb ook geleerd van dit boek. Fouten die ik misschien niet moet maken in mijn korte niet 200 jarige leventje. Een boek dat op een van de beste planken staat van mijn boekenkast zodat ik hem er of makkelijk uit kan halen om te lezen of makkelijk kan aanbieden zodat iemand anders hem lezen kan.

Ik ben Remmelt en ben 21 jaar. Ik woon in Bunschoten-Spakenburg en word high op de geur van nieuwe boeken. Het lekkere van lezen is dat je jezelf verliest in een andere wereld. Of tenminste dat gevoel heb ik altijd… Het ene moment zit ik in de overvolle trein en ‘Poef’ dan sta ik in een bos omringd door vreemden die niet vreemd zijn, omdat je al over ze gelezen hebt. Sinds kort is mijn grootste droom om ooit zelf een boek te schrijven. Nog wel even oefenen… Dit doe ik vooral op mijn eigen blog: (https://houseinthestorm.wordpress.com/).

Het eeuwige leven/Matt Haig/Vertaling Monique ter Berg/Lebowski / 2018 / 344 blz. /ISBN 978 90 488 4016 8