Johan, Joey, Dennis, Richard en Alex. Een vriendengroep die met elkaar veel hebben ondernomen: feestjes, spelletjes, vakanties en voetbal. De hechte vriendengroep met vijf vrienden is opeens nog maar met vier. Joey pleegt zelfmoord. In de dagen van ontdekking tot begrafenis lees je hoe het met Johan, en de andere drie vrienden, gaat. Waren er signalen, hadden ze het kunnen voorkomen? Wat als?

Ongeloof heerst als Johan, vanuit Utrecht, weer terug is in zijn geboortedorp.

“Had ik hem gesproken, dan had hij het niet gedaan. Dat weet ik zeker. Dat wil ik zeker weten.”

Hij heeft geprobeerd Joey te bellen, nadat het laatste sms’je van hem is binnengekomen. Het lukt hem niet. In de tussenliggende tijd blikt Johan terug op de voorgaande jaren.

Herinneringen komen boven waardoor je de hechte groep beter leert kennen. Bij deze herinneringen komen ook signalen naar boven, iedereen heeft wel iets opgemerkt, maar wanneer zeg je er iets van? Terugdenkend en pratend met zijn vrienden komt Johan erachter dat de vrienden nooit echt met elkaar hebben gepraat over zaken die er ook toedoen.

“Dat is het nou net, met ons allen hier, we houden onze bek dicht en denken dat het weer weggaat. Anders zijn we zwak en zielig.”

Vanuit Johan lees je wat er allemaal geregeld moet worden voor de begrafenis. Hij ontmoet Eva, de begrafenisondernemer, en zij vertelt over hoe de laatste uren van Joey moeten zijn gegaan alsof ze de voetbaluitslagen opnoemt. Het is onwerkelijk wat er is gebeurd en wat ze moeten regelen voor de begrafenis. Een kaart uitzoeken, een passend pak voor de begrafenis regelen en het schrijven van een speech voor op de begrafenis.

Mooi geschreven door Peter Zantingh. Een makkelijke en vooral toegankelijke, begrijpelijke schrijfstijl. Het is alsof je er bent, de gevoelens zijn logisch en oprecht. Sober en met weinig woorden wordt het verhaal verteld en dat is passend. De sfeer is knijpend en voelbaar. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik las over de begrafenis en de afscheidsspeech van Johan.

“Nu zijn we elkaar kwijt, maar niet omdat we iets beters vonden. We zijn elkaar kwijt omdat we Joey vonden. In een weiland, verslagen in een gevecht dat zich nooit duidelijk voor onze ogen heeft afgespeeld. We hebben de missie niet volbracht. Niet meer doelpunten gemaakt dan de tegenstander. We hebben verloren.”

Dit boek verdient een plekje op de literatuurlijst op middelbare scholen. Het is belangrijk om over zo’n onderwerp te lezen en/of te praten over signalen. Een zeer goed geschreven debuut.

Mijn naam is Irene Bregman en ik ben 22 jaar. Ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening en naast mijn opleiding lees ik ontzettend graag. Lezen doe ik al sinds ik het kan en dat is gelukkig nooit weggegaan! Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden verslonden.

Een uur en achttien minuten/Peter Zantingh/De Arbeiderspers/2011/195 blz./ISBN 9 789029 578455