New York; ongekende hoogte

Het is het jaar 2118 en in Manhattan staat een gigantische supertoren. De vijf tieners uit

Duizelingwekkende hoogte

beleven daar hun gruwelijke avontuur. Na Duizend hoog vervolgt Katharine McGee haar carrière en schrijft ze opnieuw een licht futuristisch verhaal. Een spannend proloog moet de lezer prikkelen: ‘Maar het meisje zou het nooit meer koud hebben.’ In eerste instantie lijkt dit te lukken. Helaas kan McGee het niet volhouden. Duizelingwekkende hoogte bevat té veel los zand om volledig te kunnen slagen.

Het verhaal van McGee begint na de dood van Eris met Mariël; de vriendin die achterbleef. Hoewel de helft van de omgeving denkt dat Eris door een ongeval om het leven is gekomen, weet een aantal jongeren beter: Leda heeft haar vermoord, omdat Eris een relatie zou hebben met haar vader. Terwijl zij krampachtig geheim probeert te houden hoe Eris werkelijk om het leven kwam, gooien andere pubers roet in het eten.

Eén van die pubers is Avery. Zij weet van de hoed en de rand, evenals Watt. Leda weet echter van beide jongeren mysterieuze geheimen. Het lukt haar om middels chantage de macht over ze te krijgen.

Tegelijkertijd gebeurt er rondom de Toren meer. Calliope en Elise, beroepsbedriegers, betreden het gebouw en zijn van plan de bevolking van de Toren geld afhandig te maken. Op hetzelfde moment krijgt Rylin middels de beurs van Eris een plaats op een belangrijke opleiding van Manhattan. Langzaam draait zij, net als Calliope, mee in de wereld van Avery, Leda en Watt. Het blijkt de start van alle ellende.

Na een ietwat afgezaagde start in het proloog, waarin McGee weliswaar de aandacht weet te trekken, maar niet écht knalt, start een verhaal waarbij de lezer van het ene naar de andere personage geslingerd wordt. Waar dit in vele verhalen gunstig werkt, en de spanning alleen maar verder opbouwt, bereikt dit in Duizelingwekkende hoogte het tegenovergestelde effect: McGee drukt elke vorm van spanning direct de kop in. De lezer weet álles. Tegelijkertijd krijgt het verhaal een hoogt ‘los zand’-gehalte. McGee slaat regelmatig grote perioden in de tijd over, om zo tempo aan te brengen in haar verhaal. Ze maakt het daarmee voor de lezer lastig in te schatten wat er precies in tussentijd is gebeurd. Bovendien komt de lezer op deze manier niet écht dit bij de personages. Elke keer wanneer de lezer één personage probeert te doorgronden, moet hij verder met een ander. Een blokkade blijft, gedurende het hele verhaal.

Niet vernieuwend daarbij zijn de stereotyperingen die de roman op diverse plaatsen bevat. McGee grossiert in het opvoeren van welbekende en oppervlakkige types, zonder daar echt goed op in te spelen. Personages als Avery of de vader van Leda zijn veelvoorkomend en zorgen voor weinig nieuws.

Bijzonder binnen deze typeringen zijn badguys Leda en Calliope. Hun gedragingen en gedachtegangen zijn in alles bijzonder en prikkelend. Ze zijn slecht, willen verkeerde dingen en zorgen op die manier voor een interessant verhaal. Zij vormen dan ook de goede tegenhangers van de overige personages.

Om haar verhaal aantrekkelijk te maken hanteert McGee een bijzonder hoog toevalsgehalte, waarbij het slot van de roman alle records, op het gebied van onverwachte wendingen, breekt. Dit lijkt jammer, want het verhaal heeft het niet écht nodig.

De kracht zit hem immers in andere punten. De futuristische wereld van McGee is subtiel en daarmee indrukwekkend. De jongeren zijn voor eenieder herkenbaar, maar leven in de toekomst. Ze hebben hologrammen, pingen, flikkers en reizen met hypolooptreinen. Echter, ze zijn gewoon de jongeren die wij om ons heen ook kennen. Het versterkt de band.

Daarbij zijn ook thema’s als liefde binnen de familie, jaloezie, schuld en verdriet herkenbaar voor de lezer van nu en de lezer van de toekomst. McGee haakt in op actuele thema’s en verplaatst ze naar de toekomst. Ze laat haar personages bijna allemaal een verandering doormaken, en maakt ze daarmee mens. Zelfs de stereotyperingen krijgen daarmee iets wat men een hart zou kunnen noemen.

Al met al is Duizelingwekkende hoogte een roman die wankelt. Waar de typeringen van de personages en de keuze voor de perspectiefwisselingen van negatieve invloed zijn op de succesformule, werken de enscenering en de gekozen thema’s positief. Duizelingwekkende hoogte roept, ondanks de minpuntjes, toch om een vervolg. Het verhaal verdient verder gelezen te worden.

Duizelingwekkende hoogte / Katharine McGee / Vertaald door Karin Pijl / Uitgeverij Moon Young Adult / 461 blz. / ISBN: 9789048828043