De Vlecht

is geschreven door de Franse Laetitia Colombani en vertelt het verhaal van drie vrouwen op verschillende plekken in de wereld. Als eerste leren we de Indiase Smita kennen, ze behoort tot de kastelozen, gedoemd om een mensonwaardig bestaan te leiden. Haar grootste wens is dan ook dat haar dochtertje dit lot bespaard zal blijven en ze doet er alles aan om haar naar school te laten gaan. Tegelijkertijd leren we de twintigjarige Giulia kennen op Sicilië. Ze werkt in het pruikenatelier van haar vader maar wanneer hij onverwachts in het ziekenhuis terecht komt zal zij de boel moeten overnemen en komt ze erachter dat het bedrijf op de rand van een faillissement balanceert. Aan de andere kant van de wereld ontdekt de Canadese Sarah dat ze ernstig ziek is, iets wat haar carrière en haar gezinsleven verschrikkelijk in de weg zit.

Zonder het van elkaar te weten volgende deze drie vrouwen eenzelfde pad, namelijk het feit dat ze weigeren zich neer te leggen bij het lot wat voorbestemd lijkt en besluiten te vechten voor hun toekomst.

Ik heb meestal best moeite met boeken waarin meerdere personages elkaar afwisselen, niet zozeer omdat ik het verhaal dan niet kan volgen maar omdat ik graag wil weten hoe het voor desbetreffende persoon af loopt en ik dan eerst vanuit een ander oogpunt moet lezen. In het geval van

De Vlecht

is het dan ook nog elke keer een totaal ander verhaal in plaats van verhalen die enigszins parallel aan elkaar lopen. Er waren dus zeker momenten dat ik zo in een verhaal zat dat ik mezelf moest weerhouden om verder te bladeren naar een volgend hoofdstuk van een van de drie vrouwen.

Tijdens het lezen van de verhalen vond ik het verhaal van Giulia het meest interessant, terwijl ik het verhaal van Sarah ronduit irritant vond. Ik snap dat er vrouwen maar ook zeker mannen zijn die zo carrière gedreven zijn dat ze zich door niets in de weg laten zitten, maar nee, het verhaal van Sarah was niet het verhaal waar ik lekker in weg las.

Ook vond ik het erg jammer dat het verhaal van Smita en haar dochter niet ‘af’ was. Het verhaal van Sarah en Giulia worden redelijk afgesloten maar ik wachtte hoofdstuk na hoofdstuk op een einde voor Smita en Lalita en die kwam maar niet!

De auteur heeft zo een ontroerend en mooi debuut neergezet dat je meeneemt in het leven van de drie vrouwen. Het is geschreven op een eenvoudige manier waardoor het gemakkelijk weg leest, maar toch enigszins bijzonder is. Het plot zelf is relatief simpel opgezet en verschrikkelijk voorspelbaar, ook geeft de samenvatting van het boek eigenlijk al veel weg wat ik erg jammer vind. Wil je zelf dit boek lezen dat raad ik aan de achterkant ook niet te lezen zodat je verrast wordt. Er zijn geen verrassende wendingen voor de verschillende personages, misschien alleen in het geval van Giulia.

Mijn conclusie is dan ook niet anders dan het volgende. Het is een interessant idee maar het wordt niet uitgediept en het boek is te kort om die diepgang te creëren. Dit vind ik erg jammer, want het had zoveel beter kunnen zijn dan dat het nu was. Ik heb het idee dat wanneer alle drie de vrouwen een eigen verhaal gegeven was het zoveel meer had kunnen zijn dan een boek van 208 pagina’s dat het nu was. Ik had er graag meer van gezien en dat vond ik erg jammer.

Deze recensie is geschreven door Daphne Maatman, 28 jaar, Sociaal Pedagogisch Hulpverlener en een ware boekendraak. Wil je volgen wat ze leest, kijk dan op haar Instagram: daffodilsbooks.

De vlecht/Laetitia Colombani/vertaling Carolien Steenbergen/Ambo|Anthos/2018/208 blz./ ISBN: 978 902 6340 383