Carmien Michels (1990) is een woordkunstenaar uit Leuven maar je kan haar ook gerust de ontdekking van de laatste jaren binnen de Vlaamse schrijvers noemen. Michels studeerde Woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Ondertussen dwarrelt Michels van geschreven woord naar gesproken woord, maar of ze een talent is vraagt u? Dat staat volgens mij vast. Michels kan ondertussen ook al een aantal prijzen op haar naam schrijven. Met haar eerste boek ‘We zijn water’ (2013) behaalde ze de shortlist van de Debuutprijs en De Bronzen Uil 2014. Knap werk! Nu is haar tweede roman ‘Vraag het aan de bliksem’ (2015) aan de beurt… En dat ook dit boek de ambitie heeft veel prijzen in de wacht te slepen, zoveel is zeker!

In ‘Vraag het aan de bliksem’ gaat het over Danny, een veertienjarige jongen die zijn weg probeert te vinden in het leven. Danny woont bij zijn ouders in een appartement, maar dat bevalt hem niet zo. Zijn moeder doet enkel haar eigen zin, terwijl zijn vader vaak zwijgend en depressief rondloopt en niets inbrengt tegen het gedrag van zijn moeder. Beide ouders hebben zelden tot nooit oog voor wat Danny doet, en veel aandacht en liefde hoeft hij dus niet te verwachten. Dat Danny zijn ouders niet als voorbeeldfiguur moet nemen als hij het wilt maken in het leven, is hem allang duidelijk. Bovendien heeft hij ook nooit begrepen dat ze hem ‘Danny’ hebben genoemd, terwijl hij veel liever David had geheten.

“Als mijn ouders hun hersenen hadden gebruikt toen ze mijn naam kozen, had ik David geheten, naar de herdersjongen die bloeddorstige wolfshonden verjoeg door keien naar hun koppen te slingeren en beroemd werd toen hij de reus Goliath velde. Een steen tegen het gigantische voorhoofd. Bam. Dood.” (Vraag het aan de bliksem, blz. 5)

Kortom, dat het hem vanuit zijn perspectief nooit heeft meegezeten met zijn ouders is u ondertussen wellicht ook al duidelijk. Danny heeft daarentegen wel ambities in het leven en besluit niet bij de pakken te blijven zitten. Hij wilt niet eindigen zoals zijn ouders en hoopt in de toekomst een (zeer) hoge maatschappelijke functie te krijgen en – laten we het zeggen zoals het is – bakken met geld te verdienen. Hij beseft dat dit geen gemakkelijke opgave is, maar hij heeft een plan voor ogen. Hij gaat bij de oudere generatie die in het appartement woont allerlei klusjes doen en hoopt op die manier – natuurlijk – later (lees: hoe sneller hoe liever) een deel van hun erfenis (lees: hun hele erfenis) te krijgen. Doordachte jongen, die Danny! Maar wat zal zijn geweten daarvan vinden?

En doordacht is direct ook een toepasselijk woord om het geheel van het boek te omschrijven. Zowel de titel, het verhaal als de schrijfstijl van Michels zijn in één woord doordacht te noemen.

De titel van het boek sprak me onmiddellijk aan: ‘Vraag het aan de bliksem’ heeft iets mysterieus want het geeft namelijk niet onmiddellijk prijs waar het verhaal over gaat. Ik hou in zekere zin wel van die onvoorspelbaarheid en diepzinnigheid: wat betekent dat ‘Vraag het aan de bliksem’? Het deed mij nadenken waarover het verhaal zou kunnen gaan en ondanks dat het verhaal over het gewone leven van een veertienjarige jongen gaat vind ik het verhaal niet eentonig of voorspelbaar. Integendeel, de diepzinnigheid van in de titel blijft ook aanwezig in het verhaal want Danny denkt na over de dingen in zijn leven en doet de dingen die mogelijks als gewoon en alledaags lijken steeds opnieuw met een doordachte reden.

Ook Michels haar schrijfstijl valt te omschrijven als doordacht. Het verhaal leest vlot en is niet moeilijk om te begrijpen. Ze speelt met woorden die enerzijds makkelijk begrijpbaar zijn en anderzijds toch zodanig mooi worden gebracht. Zo gebruikt ze – zoals hieronder te lezen is – niet het woord ‘herinneringen’ of iets dergelijks maar omschrijft ze het als ‘de kamer der onvergetelijke ontmoetingen’. Mooi, toch?!

“Mijn eerste ontmoeting met het kraaienmeisje en haar moeder kon ik overduidelijk onderbrengen in de kamer der onvergetelijke ontmoetingen. Nu ik er voor de eerste keer van had geproefd, keek ik er werkelijk naar uit nog vaker deuren in mijn gezicht gegooid te krijgen.” (Vraag het aan de bliksem, blz. 113)

En als je dat kan als schrijver… heb je meteen mijn aandacht!

Lore Evens


Deze recensie is geschreven door Lore Evens. Lore is 23 jaar en woont in Maaseik. Na een studie toegepaste school- en pedagogische psychologie in Antwerpen volgt zij nu een verkort traject lerarenopleiding secundair onderwijs Nederlands – geschiedenis in Leuven. Lore schrijft ook over boeken e.d. op haar eigen blog:

Vraag het aan de bliksem/Carmien Michels/Uitgeverij Polis/2015/176 blz./ISBN 9789463100144