Cara Delevigne is een multitalent volgens velen, en een rasaansteller volgens anderen. Maar één ding moeten we haar nageven: ze krijgt het wel maar allemaal voor elkaar.


Spiegel


is het eerste boek dat ze schrijft (of nou ja, waar haar naam op staat, want co-auteur Rowan Coleman zal er wel het meeste werk in hebben zitten) en gaat over Red, Leo, Rose en Naomi die, sinds het vormen van een band, in ieder geval elkaar hebben om hun eigen problemen te vergeten. Maar wanneer Naomi na een plotselinge verdwijning in een rivier gevonden wordt, wordt deze vriendschap op de proef gesteld. Red wil koste wat kost uitzoeken wat er met Naomi gebeurd is, maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

Om te beginnen moet gezegd worden dat de plottwist totaal als een verrassing kwam en goed en interessant overkwam. De YA-boeken hebben me tegenwoordig lang zo vaak niet meer écht meegezogen, maar toen bleek dat Red zelf ook een aantal onzekerheden meedraagt, werd het verhaal meteen een stuk interessanter. Daar staat echter tegenover dat de thematiek die bij deze onthulling kwam kijken meteen het verhaal in een ander licht zette en eigenlijk wat afleidde van het hoofdverhaal, dat helemaal niet met de plottwist te maken had. Technisch gezien was de plottwist goed uitgevoerd, maar inhoudelijk voelde het een beetje geforceerd, aangezien dit thema behoorlijk ‘hot’ is tegenwoordig en dat alleen al een reden is waarom deze insteek een beetje voelt alsof Cara/Rowan vooral een boek wilde schrijven wat daarop aansloot, zodat de ‘kids van tegenwoordig’ dit boek wel goed zullen vinden. Natuurlijk sluit daarbij aan dat Cara zelf nog amper puber-af is, dus logisch is het wel.

Het is overigens wel in positieve zin merkbaar dat Cara dezelfde belevingswereld heeft als haar publiek, waardoor dingen als anime en cosplay gewoon bestaan, waardoor dingen als Spotify en het feit dat geen enkele puber tegenwoordig meer belt maar alles via WhatsApp gaat aanwezig zijn in de wereld die Cara schept. Dit soort kleine dingetjes maken toch dat het herkenbaar wordt en dat is fijn. Het maakt dat deze personages actueel en nuttig aanvoelen. Ook zijn de personages op zichzelf interessant en dan met name Naomi, die animelover, muzikaal én verlegen tegelijk is, waardoor ze allesbehalve cliché aanvoelt. Ook Rose, die met haar populariteit en haar stemmingswisselingen aanvoelt als de populaire meid, wordt meteen een stuk interessanter wanneer ze toch deel uit gaat maken van de vriendengroep van Red, Naomi en Leo.

De ontknoping van het mysterie rond Naomi’s verdwijning heeft dezelfde geforceerdheid in zich als de plottwist had -niet in de uitvoering- want ook deze ontknoping was verrassend (mits ietwat cliché), maar wel in de kleinschaligheid of het gebrek aan lagen, waardoor het verhaal vrij aan de oppervlakte blijft hangen. Om maar iets te noemen, Ashira, de zus van Naomi, blijkt een bijzonder handig plot device te zijn voor het sturen van het verhaal, aangezien ze een meester hacker is en dus achter dingen kan komen waar Red geen weet van heeft.

De grote finale wordt bijna volledig door Ashira’s vondsten op het dark web onthuld en dat is behoorlijk lui. Het is wel heel makkelijk om Red passief toe te laten kijken terwijl Ashira online alles van degene die Naomi heeft misbruikt opzoekt en het gehele onthullingsplan op touw zet. Ook voelt de onthulling van de dader, letterlijk de enige volwassene die het absoluut níet zou kunnen zijn (en daardoor dus behoorlijk verdacht wordt), nogal suf. De bad guy is bad zonder duidelijk aanwijsbare reden en wordt hierdoor een afschuwelijk leeg personage. Dat is zo zonde en begint mij persoonlijk ook steeds vaker tegen te staan, niet alleen in YA, maar in elk kunstmedium. Wanneer de slechterik van het verhaal geen motivatie heeft, reikt het verhaal niet verder dan versla het kwaad en dat is het. Het verhaal voelt leeg.



Helaas is


Spiegel


voor mij een YA die niet blijft hangen, die niets nieuws toevoegt aan het genre waar het zich tot rekent. Naar mijn mening is dat precies waar boeken voor zijn: ze laten je nadenken, ze laten je lachen en huilen en ze brengen de boekenwereld samen vooruit, verder. Natuurlijk valt een boek dat (gedeeltelijk) door een


influencer


als Delevingne geschreven is bijna nooit in die categorie en dat is prima, maar ondanks dat vond ik het jammer dat dit boek niet verder kwam dan het behagen van Cara’s publiek. De potentie was immers aanwezig.