In het boek Lang leve de lezer laat Alex Boogers zijn passie voor het lezen blijken in zijn eigen geschreven woord. Hij praat over de vele theorieën die de maatschappij bedenkt voor de ‘ontlezing’ en of hij het eens is met deze theorieën. Volgens hem bestaat er een kloof tussen de culturele elite en de schrijvers die daar niet toe behoren. Daarom pleit hij voor een leescultuur die voor iedereen bereikbaar is, wetende dat in werkelijkheid dat doel nog niet bereikt is. Naast deze uitgebreide beschouwing ontvangen we een glimp van de persoonlijke reis van Boogers in de wereld van de literatuur. We ontdekken hoe hij zich heeft ontwikkelt van een norse puber die op de middelbare school net als alle anderen de literatuurlijst hekelde, naar een schrijver die precies weet wat hij van een boek verlangt en daar ook naar op zoek gaat.

Één van de theorieën die wordt gegeven voor de beruchte ‘ontlezing’, is het gebrek aan concentratie bij de hedendaagse generatie. Terwijl ik dit lees, dwaal ik weer af naar mijn telefoon. Tot mijn schrik confronteert dit boek mij met de gedachten die ik al langer heb: kán ik nog wel lezen? Gunt mijn hoofd mij die tijd nog wel? Voor mijn studie Geneeskunde las ik drie jaar lang studieboeken en wetenschappelijke artikelen. Moest ik dan ook nog een dikke roman met een ingewikkeld plot gaan lezen? Mijn hoofd kon dat toch niet meer? Ben ik langzaam gaan behoren tot de generatie van ‘ontlezing’, waar in dit boek over geschreven wordt? Boogers kan zijn lezers laten nadenken over elk woord dat hij schrijft.

In de woorden van Boogers schuilt een soort wanhoop, net zozeer als een zekere hoop. Hij is kritisch op de critici van nu en het respect voor het geschreven woord is overheersend. Hij erkent tot een zekere hoogte de ontlezing, maar onderschat niet de kracht van de overblijvende lezers.

Boogers heeft niet de oplossing voor alle (volgens hem) negatieve ontwikkelingen in de cultuur van lezers en schrijvers. Hij stelt in het laatste hoofdstuk dan ook meerdere malen de vraag: Wie zijn toch de timmerlieden? Het lijkt een metafoor te zijn voor wie verantwoordelijk zijn voor de hedendaagse (achteruitgaande) leescultuur. Zijn het de docenten, de uitgevers, de schrijvers?

‘Lang leve de lezer’ is niet een boek dat zomaar weg leest, maar het is een boek dat de lezer aan het denken zet. Elk boek van Alex Boogers is een aanrader, dus er rest mij niets anders dan deze schrijver te loven.

Alex Boogers/Lang leve de lezer/Uitgeverij Podium/2018/147 blz./ISBN 978 90 5759 929 3