Het is de jonge Horace Hopper die de rol van de hoofdpersoon vertolkt in het bijzondere Laat me niet vallen van Willy Vlautin. De roman, die het verhaal bevat van de jonge bokser, is vanaf de eerste minuut een roman om niet meer los te laten. Vlautin laat een stilistisch kunstwerk zien en weet tegelijkertijd een boeiend en zeer indrukwekkend verhaal te vertellen.

Horace werkt op de ranch van meneer Reese, maar weet aan het begin van het verhaal al dat het zijn laatste week op zijn werk zal zijn. Hij is vastbesloten professioneel bokser te worden en op die manier zijn geld te verdienen. Nadat hij nog één keer voor Reese naar de toppen in de bergen geklommen is, om Pedro op te zoeken, besluit hij echt te vertrekken. Met een gouden belofte laat hij meneer en mevrouw Reese achter: “als ik terugkom, koop ik de ranch voor een heleboel geld. Een van mijn voornaamste doelen is zorgen dat u en mevrouw Reese een gemakkelijk leventje kunnen leiden. Dat verdient u en ik zal ervoor zorgen. Ik zal voor u tweeën zorgen en voor de ranch. En voor alle paarden en honden ook. Echt waar, u zult het zien.”

In de nieuwe wereld doet Horace zich voor als Hector uit Nevada. Hij neemt Ruiz in de arm als trainer en trekt langzaam de wereld van de boksers in. Helaas blijkt die wereld harder dan gedacht. Om de top echt te kunnen bereiken moet Horace letterlijk en figuurlijk klappen van allerlei kanten incasseren.

Vanaf de eerste letter is het verhaal in Laat me niet vallen toegankelijk. Vlautin hanteert een verteltrant waarin dialoog een belangrijke rol speelt. Dit verhoogt de leesbaarheid van het verhaal enorm en zorgt er tegelijkertijd voor dat het verhaal van Horace het verhaal van de lezer wordt. Dit is van essentieel belang, want het perspectief zelf zorgt niet voor deze betrokkenheid.

Vlautin kiest een externe verteller die afwisselend meekijkt met Horace of meneer Reese. Het grootste deel van het verhaal bekijkt de lezer vanuit het beeld van Horace. Ook het leven van meneer Reese gaat echter verder. Angstvallig ziet de lezer toe hoe de oude man steeds verder achteruit gaat en steeds grotere zorgen heeft om zijn verloren ‘zoon’.

Een ander sterk punt van Laat me niet vallen is het door Vlautin opgezette verhaal. Vanaf de eerste letter intrigeert het levensverhaal van Horace op zo’n manier dat het de lezer moeilijk loslaat. Zijn omgang met het koppel Reese is uiterst respectvol en daardoor bijna aandoenlijk. Zijn doorzettingsvermogen is bewonderenswaardig en tegelijkertijd afschuwelijk en zijn nuchtere kijk op de wereld lijkt voor velen misschien wel een voorbeeld.

Waar het eerste deel van Laat me niet vallen gekenmerkt wordt door een lieflijk verhaal, waarin geweld zeker niet op de voorgrond staat, is dit in het laatste deel van het boek zeker anders. De lezer wordt in de eerste hoofdstukken verwend met een redelijk rustig leven op de ranch, waar veel dingen in balans zijn. De scherpe grens met het leven van een bokser, waar gruwelijk geweld op de voorgrond staat, is dan ook confronterend: ‘Horace voelde zijn neus weer breken en toen dat er iets misging in zijn beschadigde oog, maar hij bleef afwachten en counteren, en uiteindelijk wist hij Figueroa met een stoot naar het hoofd te raken die zo hard was dat Figueroa plotseling tegen de grond ging.’

Tegen het einde van Laat me niet vallen heeft Vlautin – en ook Horace – de lezer in zijn greep. Het verhaal van de hardwerkende bokser nadert zijn einde, maar de lezer heeft nog niet genoeg gehad. De goed beschreven gruwelijke bokspartijen, de strakke verhaallijn en de kiekjes uit het leven van Reese hebben hun indruk achtergelaten. Ze hebben krassen gekerfd in het hart van iedere lezer.

Laat me niet vallen/Willy Vlautin/Vertaling Dirk-Jan Arensman/Uitgeverij Meulenhoff/2018/296 blz. / ISBN: 9789029092180