In Het ruisen van de zee lees je over Anton van 55, die op jonge leeftijd zijn vader heeft zien verdrinken tijdens de rampnacht. Hij groeit op bij zijn streng gereformeerde moeder en beiden spreken niet over het verlies van hun man en vader. In het boek worstelt Anton sterk met zijn identiteit: trouw aan zijn moeder en het geloof of wil hij loskomen van zijn moeder en doen waar hij zich prettiger bij voelt?

Anton is een mooi personage, iemand die houdt van controle en veel nadenkt, haast op een filosofische manier. Ook houdt Anton van literatuur en de verwijzingen vanuit andere boeken in dit boek zijn passend.

Wanneer zijn moeder overlijdt, heeft hij de vrijheid om zijn eigen weg te kiezen en te bewandelen. Hij had een hechte band met zijn moeder, maar zoals Anton zelf zegt: Zelfs in de nacht van haar sterven leek het alsof hij haar niet had gekend. Af en toe had hij een glimp van haar mogen opvangen. De rest was verdronken in de stormvloed van 1953, gelijk met zijn vader.

Het niet spreken over het verlies van vader en man past wel bij de tijd van toen, in meerdere situaties in het boek merk je dat het niet altijd gebruikelijk is om erover te praten. Met behulp van zijn buren leert Anton dit meer te doen en komt hij tot inzichten die hem verder helpen.

Anton leeft redelijk eenzaam en zeer rustig, in al die jaren is hij wel bevriend gebleven met goede vriend Richard. Samen bouwen ze een bibliotheekhuis met, natuurlijk, boeken en schilderkunst van Richard.

Na een studie Nederlands in Utrecht en het overlijden van zijn moeder keert Anton terug naar Zeeland en begint hij met lesgeven op het Goese Lyceum. Daar ontmoet hij Claudia, een leerlinge, en zij maakt heftige gevoelens in hem los. Door Claudia herbeleeft hij de ramp en belangrijke momenten die een rol hebben gespeeld bij de zoektocht naar zichzelf. Hij beseft dat hij zijn emoties tot dat moment altijd heeft weggedrukt. Wanneer Claudia van school is laat hij haar toe in zijn leven, als zij hem na een tijd voor het blok zet, heeft dit verschillende gevolgen.

Heden en verleden wisselen elkaar af in dit boek, dit wordt niet aangegeven, maar tijdens het lezen is het duidelijk in welke tijd je zit. Uiteindelijk komen het heden en verleden bij elkaar en ik vond het mooi om te zien dat je stukje bij beetje zijn hele verhaal begrijpt.

De tijd van toen, de jaren ’50, ’60 en ’70 zijn beschreven zoals het was, het is anders dan de tijd waarin we nu leven, maar het klopt zoals het er staat. IJzelenberg heeft niet zomaar iets geschreven, hier is over nagedacht. De schrijfstijl is daarbij ook erg prettig, waardoor het boek in een fijn tempo gelezen kan worden.

Een mooi debuut over de watersnoodramp, de gevolgen daarvan en het vinden van jezelf.

Mijn naam is Irene Bregman en ik ben 21 jaar. Ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening en naast mijn opleiding lees ik ontzettend graag. Lezen doe ik al sinds ik het kan en dat is gelukkig nooit weggegaan! Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden verslonden.

Het ruisen van de zee/Catharine IJzelenberg/Ambo|Anthos/2017/269 blz./ISBN 9789026 336201