Het prachtige huis Hunter’s Moon wordt al vijftig jaar bewoond door de familie Willoughby, maar door omstandigheden moet er een nieuwe eigenaar gezocht worden. Deze taak is weggelegd voor Belinda Baxter die zich stiekem ook erg aangetrokken voelt tot dit prachtige huis. Ze wil er graag het perfecte gezin voor vinden, maar wanneer er oude geheimen aan het licht komen wordt Belinda geconfronteerd met haar eigen verleden en weggestopte liefdesverdriet.

We volgen de familie Willoughby in het heden, maar ook volgen we Sally in het jaar 1967. Het jaar waarin ze Alexander Willoughby en zijn familie ontmoet door er als huishoudster te gaan werken, met als gevolg dat de familie haar erg dierbaar wordt.

Belinda heeft ook een eigen verhaallijn en deze laat ons zien hoe het komt dat ze zo gedreven is in haar vak en wat haar verleden haar te vertellen heeft.

Net als Veronica Henry’s vorige boek speelt het verhaal zich gedeeltelijk af in de plaats Peasebrook. Klein, mooi en gezellig. Het lukt Henry weer om mij te betoveren alsof ik daar rondloop. De schrijfstijl is voor zo’n verhaal dan ook echt perfect. Het is alsof je zelf door Hunter’s Moon loopt, de frisse lucht ruikt en de mooie oprijlaan oprijdt. Het was bijna jammer als dat telkens niet zo bleek te zijn als ik het boek dichtsloeg.

Deze verhaallijn is wel voorspelbaar, maar ik vond dat alleen maar fijn. Niet alleen maar ellende in een verhaal, maar juist niet nadenken en gewoon lekker lezen. Geen duistere figuren of slechte mensen, gewoon aardige en lieve personages. Het heeft voor vele fijne leesminuten gezorgd.

Je hoopt voor iedereen op een fantastisch einde, omdat ze dat allemaal verdienen. Ik heb nog nooit een personage uit een boek zoiets gegund, maar Henry schrijft zo fijn dat zelfs ik er heel blij van werd. Dit was een hele fijne feelgood.

‘Ik zal er altijd voor jullie zijn, in tijden van vreugde en van verdriet, met mijn muren stevig om jullie heen. Ik zal jullie troost zijn, jullie veilig basis. Ik ben voor altijd van jullie. Voor altijd het huis van jullie dromen.’

Mijn naam is Irene Bregman en ik ben 22 jaar. Ik studeer Sociaal Pedagogische Hulpverlening en naast mijn opleiding lees ik ontzettend graag. Lezen doe ik al sinds ik het kan en dat is gelukkig nooit weggegaan! Ik lees voornamelijk YA, maar ook boeken binnen andere genres worden verslonden.

Het huis van je dromen/Veronica Henry/vertaling Willeke Lempens/Uitgeverij Boekerij/2018/347 blz./ISBN 9 789022 582947