Haar

gaat over grote vragen rond liefde en verraad. En over kleine vragen: waarom nemen vrouwen zo graag ritueel afscheid van hun meisjesjaren? En waarom knippen ze hun haren kort?

Drie zussen blikken terug op hun leven. Wat blijft er over van hun brandende kinderdromen en hun verlangens van weleer? Hoe heeft de jarenlange spanning tussen zusterliefde en rivaliteit hun blik op elkaar en op de wereld gekleurd? En waarom kleeft de schaamte aan elk van hen, als een tweede huid? Intussen ligt Ivo, hun vader, op zijn sterfbed. Hij heeft zijn schaamte losgelaten en denkt na over zijn dochters, over zijn te vroeg gestorven vrouw en over het geheim dat hem kwelt.

Kathleen Vereecken schreef eerder al enkele bejubelde historische romans voor jongeren, zoals

Lara en Rebecca

,

Zijdeman

en

Ik denk dat het liefde was

. Door

Haar

aan dat lijstje toe te voegen wijkt ze af van haar routine om voor jongeren te schrijven. Maar ook schrijven voor volwassenen lukt haar zonder veel problemen.

‘

Leven was zoeken. Zoeken naar de juiste studie (het was haar nooit gelukt die te vinden, dus verkondigde ze met gespeelde overmoed dat ze alleen de universiteit van het leven boeiend genoeg vond, en hoe vaker ze dat deed, des te meer ging ze haar eigen woorden geloven). Zoeken naar de juiste job (…). Zoeken naar de juiste man (ze wenste steeds vaker dat ze lesbisch was, maar haar lichaam wilde dat niet). Maar het allermoeilijkste was het zoeken naar zichzelf.

’

Haar

is een verhaal over een zoektocht. Een zoektocht naar wat drie zussen willen, wat ze willen bereiken, maar vooral naar wie ze zijn. Het verhaal leest vlot, maar ik mis op sommige momenten het volledig meegesleept worden door het verhaal. Ik ben nieuwsgierig naar hoe het de personages verloopt en of ze eindelijk zichzelf zullen tegenkomen en verder gaan met hun leven, maar niet in die mate dat ik koste wat het kost verder wil lezen. Misschien miste ik de actie, de gebeurtenissen die elkaar opvolgen. Maar dan kom ik tot de conclusie dat het hier niet gaat om wat er gebeurt, maar om hoe het beleefd wordt en wat het met de personages doet. Toen ik dat besefte, ging ik op een andere manier lezen; dieper en, als ik dat mag zeggen, menselijker. De personages groeiden uit tot mensen die met zichzelf en het leven in de knoop lagen en hoe hard ze ook proberen de knoop te ontwarren, er steeds een nieuwe te nemen hindernis bijkregen. Ze kwamen los van het papier en de letters die hen vormen. Op die manier genoot ik met volle teugen van dit verhaal, dat zo mooi is in zijn eenvoud, eerlijkheid en menselijkheid. De auteur verbloemt op geen enkel moment het leven zoals het is en dat maakt dit boek zo sterk.

Vereecken bezorgde me afwisselend een warm gevoel diep vanbinnen en koude rillingen over mijn rug. Een warm gevoel bij het lezen over de liefde die de zussen elk op hun manier ontmoeten en leren kennen. Ook bij de liefde van hun vader voor hun moeder en zijn dochters. Een koude rilling bij de onverwachte levensgebeurtenissen die de personages raakten tot in het diepste van hun ziel. De auteur beschrijft dit zo realistisch dat je als lezer de pijn kan voelen.

Haar

is een verhaal over hoe liefde kan veranderen in een duistere schaduw die je leven beheerst. Over familiebanden die onherstelbaar beschadigd zijn en over geluk dat soms zo tastbaar lijkt om enkele seconden later als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Over opgroeien, vallen en opstaan en nog eens vallen om dan toch terug overeind te krabbelen. Maar vooral over een zoektocht naar jezelf. En dat wordt met de nodige tegenslagen en hindernissen prachtig, eenvoudig en tastbaar weergegeven door de auteur.

Haar / Kathleen Vereecken / Uitgeverij Polis / 2016 / 199 blz. / ISBN 9789463101110