Leonard Peacock heeft besloten om op zijn achttiende verjaardag zichzelf zijn zelfmoord cadeau te doen. Voordat hij zelfmoord pleegt, gaat hij eerst nog langs bij vier mensen die hij een cadeau wil geven, zodat ze weten dat het niet hun schuld is dat hij dit doet. De eerste vriend is zijn buurman Walt, een oude man bij wie hij films met Humphrey Bogart kijkt wanneer de eenzaamheid die hij voelt niet meer te dragen is. Zijn docent Herr Silverman krijgt ook een cadeau omdat Leonard zijn lessen waardeert en zijn docent de enige op de dag is die hem aankijkt en met hem praat. Het derde cadeau is voor Baback, naar wiens vioolspel Leonard luistert in de pauzes. Het laatste cadeau is voor Lauren een streng gelovige meisje dat Leonard heeft ontmoet en met wie hij graag verkering zou willen.

Wanneer Leonard al zijn cadeaus heeft afgeleverd is het tijd. Tijd om eerst zijn voormalig beste vriend Asher dood te schieten en dan zichzelf.

Matthew Quick weet de gevoelens en emoties van Leonard heel sterk neer te zetten. De eenzaamheid en de ongelukkigheid druipt bij vlagen van de pagina’s:

Het voelt alsof ik gebroken ben, alsof ik niet meer in elkaar pas. Alsof er op de wereld geen plaats meer voor me is of zo. Alsof ik te lang te gast ben geweest hier op aarde en iedereen me daar voortdurend aan herinnert. Alsof het de hoogste tijd is dat ik uitcheck.

Door de thematiek van het verhaal deed het boek me denken aan

13 reasons why

van Jay Asher. Maar waar Asher zich vooral focust op de omstandigheden die tot zelfmoord leidden, focust Quick zich vooral op de duistere gedachten en emoties waar Leonard mee worstelt.  Soms op het randje van net té zwaar aangezet. Zelfmoord is een heftig thema, dat hoeft, mijns inziens, niet nog eens extra aangezet te worden. Doordat Leonards emoties zo aangezet worden, ga je je soms behoorlijk aan hem ergeren. Ik kreeg het idee dat hij nou ook niet bepaald moeite deed om uit zijn zelfmoordgedachten te ontsnappen. De symboliek van zelfmoord op je achttiende verjaardag lijkt bijna belangrijker dan de zelfmoord zelf.

Jammer is dat de andere personages in het boek wat plat blijven. Je leert ze niet echt kennen. Behalve Asher, die dus ook dood moet. Als lezer heb je al vrij vlot een idee waarom de vriendschap bekoeld is. Quick rekt de onthulling van die reden (te) lang.

Emotioneel gezien hakt het boek er flink in. Verhaaltechnisch ontbreekt het aan gelaagdheid, waarbij het eindeloze aantal zeer uitgebreide voetnoten de vaart uit het verhaal haalt. Op een gegeven moment besloot ik de voetnoten te negeren, omdat ze mij ervan weerhielden echt in het verhaal te kruipen.

Vanwege de spoiler alert zal ik niet het hoe-wat-waarom van de afloop verklappen. Laat me wel zeggen dat het slot me zeer verbaasde.

Gefeliciteerd, Leonard Peacock is zeker een aangrijpend verhaal over zelfmoord, maar wil je meer diepgang, dan zou ik toch eerder

13 reasons why

tippen.

Waar ik wel erg benieuwd naar ben, is waarom in de vertaling gekozen is voor

Gefeliciteerd, Leonard Peacock

. De Engelse titel,

Forgive me, Leonard Peacock

, geeft een heel andere betekenis aan het boek. Voor mij dekt de originele titel de lading iets beter. Leonard geeft cadeaus aan mensen om ze te laten weten: het is niet jouw schuld. Een soort vraag om vergeving.  Een verontschuldiging als je wilt voor het feit dat hij zelfmoord wil plegen.

Gefeliciteerd, Leonard Peacock/Matthew Quick/ vertaald door Ineke Lenting/Lemniscaat/2016/ 215 blz./ISBN:9789047704966