De zee heeft honger

is de tweede poëziebundel van Kira Wuck. Haar eerste, Finse meisjes, oogstte veel lof en prijzen en ook deze tweede bundel begint meteen goed met het titelgedicht. De zee is wellicht één van de meest clichématige onderwerpen, een goede manier dus om direct te tonen dat je geen amateur bent en dat doet Wuck dan ook. Ik vond meermaals herlezend metaforen onder metaforen die samen wijzen naar Wucks betekenis van de slotstrofe ‘toen wachten nog dromen betekende en / de zee geen honger had’.

Zo zijn ook veel van de andere gedichten eerst ogenschijnlijk duidelijk en dan ineens niet meer. Regelmatig lijkt Wuck in een nieuwe strofe van onderwerp te veranderen. Ze houdt je wakker als je even wegdoezelde op de cadans van de woorden. Evengoed is dat ritme regelmatig ineens niet meer vanzelfsprekend, haast jazz.

De zee heeft honger

is daarom geen dun boekje dat je snel uitleest en daarna op de plank zet. Regelmatig bleef ik fronsend hangen, las ik verder en las ik terug. Het is een goede bladerbundel: de eerste keer lezen deed ik van voor naar achter en zocht ik nog naar de samenhang, maar dwars door elkaar kwamen de gedichten bijeen. De bundel bestaat uit vier delen waarbinnen de thema’s van de gedichten bij elkaar passen. Uit alle thema’s, settingen en situaties ademt echter één stemming: eenzaamheid. Niet telkens de drukkende, maar vaak de onopvallende, sluimerende variant. Het onderstaande gedicht gaat waarschijnlijk het meest expliciet over die eenzaamheid:

Hier hoor ik alleen

mijn eigen ademhaling

als een rusteloze hond

mijn hartkleppen ruisen

Ik verzin brieven

zo uitvoerig dat ik ze nooit schrijf

er zijn ontmoetingen waarvan ik niet

weet of ze wel hebben plaatsgevonden

gesprekken die ik voerde om

maar iets te horen weerkaatsen

Wucks gedichten bestaan daarnaast niet alleen uit mooie gehelen, maar ook uit zinnen die los zo sterk zijn dat ik ze wel boven mijn bed zou willen hangen. Neem bijvoorbeeld ‘de bomen zwaaien van welke kant je ook komt’ of ‘als regen in de zee valt / dan raakt de lucht de aarde’. Overal in de bundel staan zulke mooie zinnen, die je kan voelen zonder naar betekenis te hoeven zoeken. Anderzijds vond ik de verwarring die sommige gedichten veroorzaakten even fascinerend. Ik heb de bundel niet meermaals gelezen omdat ik als recensent een goed oordeel moest vellen, maar omdat de gedichten me verschrikkelijk intrigeerden. Daarnaast kan ik genieten van het ontleden om betekenissen en stijlfiguren te vinden – Wuck heeft genoeg verstopt waar ik nog naar kan blijven zoeken.

De zee heeft honger/Kira Wuck/2017/56 blz./ISBN 9789057598647/Uitgeverij Podium