Twee jongens met een tragisch verhaal: de ene verliest zijn vader, de ander zijn moeder. Hoe wordt met zo’n verlies omgegaan door jonge tieners? Denis Thériault maakte er een fantasierijke en mooie roman van in

De jongen en de zee

.

Het verhaal begint met de verteller die één van zijn ouders verliest in een scooterongeluk, en de ander moet missen door een coma. De jongen vertelt over zijn ouders die, wanneer er een sneeuwstorm uitbreekt en zij onverschrokken de storm tegemoet gaan, door een ziekte die hij sneeuwscooteritis noemt, zijn leven helemaal overhoop halen. De jongen blijft met een leegte achter, maar maakt al snel een speciale vriend op school, Luc Bezeau, ook wel klasmongool genoemd, door het gemeenschappelijke verdriet die de twee genoodzaakt zijn te dragen. Luc is namelijk ook een ouder kwijt, en heeft niet bepaald veel aan de ander. Heftig begin dus.

De jongen en de zee toont mooi aan hoe hard mensen zich door een verlies en door verdriet kunnen laten gaan. De twee jongens, de verteller van het verhaal en Luc, laten zich volledig gaan in een fantasiewereld door wat hen overkomen is en dit bezorgt hen ook gevaren. Een van de jongens verliest zijn band met de werkelijkheid compleet en dit heeft zware gevolgen die de lezer niet onberoerd laten. De manier van verwerken die Thériault laat zien is zeer mooi en geeft goed weer wat de zware gevolgen kunnen zijn van het verlies van een dierbare.

De fantasiewereld die ze creëren als toevlucht, is een wonderlijke wereld waarin de zee een speelplaats is voor hun imaginaire werkelijkheid en waarin een magische leguaan een grote rol speelt. De ene jongen droomt over zijn onthoofde vader die zijn moeder in coma houdt, tot de jongen hem voorziet van een nieuw hoofd. De andere jongen is er van overtuigd dat hij onder water kan ademen en dat zijn moeder van de zee komt. Zoals je al merkt, heeft Thériault zijn fantasie de vrije loop laten gaan bij het schrijven van dit boek.

Verder heeft het boek heeft een mooie cover en wat zeer positief is, is dat het vlot te lezen is door de korte hoofdstukken en de vloeiende schrijfstijl. Mooie verwoordingen en vergelijkingen zijn niet ver te zoeken. Zo vergelijkt het hoofdpersonage van het verhaal God met de kerstman: na een tijdje moet je ophouden met in hem te geloven. De schrijver heeft het verhaal hier en daar ook een humoristische toets gegeven die zeker welkom is in de sfeer waarin het verhaal zich afspeelt. Zo wordt er vanuit de ogen van de verteller het begin van de relatie tussen zijn ouders omschreven:

‘Hij had haar het hof gemaakt met de urgentie van een ambulancechauffeur, en mijn toekomstige moeder had welwillend gereageerd op de ronkende avances van die grote yeti met zijn vleiende glimlach.’.

Wat ik wel jammer vond aan het boek was dat het boek me, buiten op het einde, niet echt liet meeslepen in het verhaal. Het verhaal wordt mooi verteld en de gebeurtenissen zijn schrijnend maar desondanks, dat je als lezer middenin het verdriet en het verwerkingsproces gesmeten wordt en het allemaal samen met de jongens meemaakt, had ik niet het gevoel dat ik in het verhaal gezogen werd. Het boek leest vlot door de aangename schrijfstijl en de korte hoofdstukken maar het boek was voor mij geen pageturner.

Kortom: een mooi verhaal over de verwerking van een zwaar verlies en wat de kracht is van vriendschap en verbeelding en dat me jammer genoeg niet helemaal wist mee te slepen, maar zeker geen slecht boek is voor wie houdt van speciale verhalen.

Deze recensie is geschreven door Suzanne Patteet, 21-jarige studente Financie- en Verzekeringswezen uit Wezemaal (België).

De jongen en de zee/Denis Thériault/vertaling Gertrud Maes & Martine Woudt/Uitgeverij Meulenhoff/2018/205 blz./ISBN: 9789029092869