Sinds zijn roman

Het geluid van vallende dingen

ben ik in de ban van Juan Gabriel Vásquez. Vandaar dat ik een verhalenbundel van zijn hand ook zeker niet kon laten liggen. Was ik eerder niet zo van de verhalen, de laatste tijd merk ik dat deze toch zeker hun aantrekkingskracht hebben. Vaak omdat er toch een soort link/verbinding tussen de verhalen is. Zo ook in deze verhalenbundel.

In zeven uiteenlopende verhalen neemt Vásquez je mee om een tijdje te verblijven in het leven van anderen. Veelal levens waarin de dingen niet gaan zoals ooit gehoopt of verwacht. Er wordt bedrogen, gedreigd, gehuild, gekat en verrassend vaak gejaagd.

In het verhaal

De huisgenoot

gaat men ook ter jacht, waarbij vanaf het begin van de jacht  de dreiging al in de lucht hangt.  Vásquez zet de sfeer goed neer door zinnen als:

Buiten was het nog niet helemaal licht. De lucht was nog altijd betrokken. De gestaltes op de binnenplaats hadden geen schaduw.

Gedetailleerd beschrijft Vásquez mensen en hun omgeving waardoor het verhaal uitgebreider en voller voelt dan het qua bladzijden is. Elk verhaal voelt als een roman door de suggesties en hints naar wat de mensen al allemaal meegemaakt hebben voor ze op het huidige moment in hun leven belanden.

Opvallend is dat geen van de personages echt je sympathie opwekt. Ze zijn ofwel irritant en intimiderend of je voelt een intens medelijden met ze. Of ze nu dominant of introvert zijn, ze hebben één ding gemeen: eenzaamheid. In elk verhaal wordt op een andere manier geprobeerd aan deze eenzaamheid te ontsnappen. Hoe wanhopig eenzaam de mensen zijn, blijkt bijvoorbeeld uit deze uitspraak van Catherine:

Ik wist niet dat ik me zo alleen kon voelen in mijn eigen huis.

Dit soort zinnen, bijna terloops gezegd, grijpen je bij de keel en doen je bedenken hoe blij je bent met je familie en vrienden.

Is dit dan een verhalenbundel om enorm triest van te worden? Ja en nee.

Ja omdat het erg is dat er zulke heftige vormen van eenzaamheid zijn. Nee omdat Vásquez de eenzamen een stem geeft en een plek. Hij maakt ze zichtbaar. Triestheid in een mooie jas van woorden.

Respect voor het schrijven van zo’n verhalenbundel. Ik werd er verdrietig van, maar heb er tegelijkertijd ook enorm van genoten. Het boek schuurt aan alle kanten en maakt je bewust van het feit dat je je eigen social leven misschien wel iets te veel for granted neemt.

De geliefden van Allerheiligen/Juan Gabriel Vásquez/vertaling  Brigitte Koopmans/Uitgeverij Signatuur/2018/187 blz./ISBN 9789056725662