Michael Grant is geen onbekende YA auteur. Gone was een van de eerste YA boeken die ik van de bieb haalde en sinds ik het voor de eerste keer las in groep 7, heb ik die serie altijd tot mijn favorieten gerekend. Al eerder las ik Eve & Adam en dat vond ik oké, maar het was geen boek waar ik aan terug bleef denken. Daarna pakte ik BZRK op, maar kwam er niet doorheen. Ik twijfelde dan ook of ik

De Angstaanjager

op zou pakken, maar toen ik het in de bieb zag besloot ik het mee te nemen, want het concept en de titel klonken me namelijk allebei goed in oren.

Toen ik aan

De Angstaanjager

begon, kreeg ik het idee dat dit boek me meer zou kunnen bevallen. Wanneer we kennismaken met Mara wordt ze wakker en heeft geen idee waar ze is, waarom ze daar is en wie ze zelf is. Hierdoor wordt je als lezer meteen nieuwsgierig gemaakt en ook de introductie van de Angstaanjager en Oriax wekte mijn interesse, want beide personages zijn mysterieus en deden me niet direct aan standaard YA personages denken. Daarnaast heeft de schrijfstijl op sommige momenten iets poëtisch wat bijdraagt aan de mysterieuze en duistere sfeer van het verhaal.

Helaas maakte dit hoopvolle gevoel snel plaats voor teleurstelling en nu ik het boek uit heb zie ik zoveel onuitgewerkte potentie. De opzet van de personages is weliswaar interessant, maar uiteindelijk kom je vrijwel niets over ze te weten. Ze blijven vlak en daarmee geeft Grant me weinig reden om deel twee van deze serie op te gaan pakken. Dat is dan ook wat me met name verbaasd als ik terugkijk naar de Gone serie, daarin houd ik namelijk van vrijwel alle personages, of ze nu goed, slecht of iets daartussenin zijn.

Ook dat grijze gebied tussen goed en slecht in miste ik in dit boek. Michael Grant snijdt complexe onderwerpen aan die zeker ruimte zouden kunnen geven voor discussies. Het hele verhaal draait met name om schuld en het bepalen van een rechtvaardige straf. Grant lijkt te willen laten zien dat niet alles is wat het lijkt, maar vult wel alles in voor de lezer. Mara veroordeeld snel en zonder er goed over na te denken en op het moment dat ze nieuwe informatie krijgt wisselt ze abrupt van standpunt zonder enige nuance. Daarnaast kreeg ik heel erg het gevoel dat Mara’s waarheid DE waarheid is en ik vind het fijner om als lezer mijn eigen mening te vormen en die niet opgedrongen te krijgen.

Na het lezen van

De Angstaanjager

denk ik dat ik het toch echt bij de Gone serie zal houden, want de complexiteit van dat verhaal kom ik niet tegen in Grants andere boeken en juist dat is wat ik zoek in een goed verhaal.

De Angstaanjager/ Michael Grant/ vertaald door Erica van Rijsewijk/ Uitgeverij HarperCollins/ 2015/ 256 blz./ ISBN: 9789402705300