James rijdt in de glimmend rode BMW de lange weg naar zijn nieuwe toekomst, als leraar voor een klas. Zijn vader en moeder, voorál zijn moeder, waren helemaal voorbereid. Bij z’n vertrek krijgt hij een lunchtrommeltje mee dat hij al vanaf de eerste klas middelbare school heeft. Volkoren boterhammen met sla en een perzik voor de lange rit.

Dan stopt hij bij een benzinestation in de Blue Mountains;


‘Gaat u naar het Westen?


’ dit is de eerste ontmoeting tussen James en Sofie. Sofie met een soepel zwart jurkje, warrige haren, zwart gelakte nagels en lipgloss maar verder geen make-up (die heeft ze ook niet nodig). Maar James (de perfécte zoon van elke moeder) doet dat niet, haar meenemen als lifter, want hij is netjes, doet niet aan zulke dingen en staat over drie dagen voor de klas als leraar!

Maar Sofie weet hoe ze het aan moet pakken, dus zitten ze even later naast elkaar in de auto.

Sofie

staat buiten het huis, Carlos laat haar er niet in. ‘Ze heeft nog geen ja gezegd’ roept Carlos vanuit het raam naar de buurvrouw. ‘Je wilt met me trouwen, maar alleen vanaf driehoog?’ roept Sofie terug. Binnen liggen Sofie’s spullen, haar topjes, een paar rokken en wat dvd’s. Maar ach, niet genoeg om voor te trouwen. Dus gaat ze weg, alleen en zonder spullen. Zoals ze ook weg was gegaan bij haar vader en haar broers; zoals haar moeder haar ook in de steek had gelaten.

En zo zitten deze totaal tegenovergestelde types een tijdje later tegen over elkaar bij een wegrestaurant. Waar je Sofie’s wilde streken ontdekt en vooral niet die van James; het verlegen rijkeluiszoontje. Twee mensen die totaal vreemd voor elkaar zijn, proberen hun grenzen te verleggen waardoor ze beter met elkaar om kunnen gaan. Sofie wordt kwetsbaarder en James krijgt meer durf. Door deze ene ontmoeting, door deze ene keuze van Sofie om James te vragen voor een lift, door die ene keuze van James om haar toch mee te nemen, veranderen niet alleen zij twee maar ook de mensen om hen heen.

Sofie

is niet weg gegaan zoals haar moeder plots wegging, zo is het niet. Zij heeft een reden, een reden die haar vader niet kan weten en niet hoeft te weten. Haar broers weten het.. Brad en Dave,  dat is genoeg. Ze wil haar vader niet ook nog onnodig kwetsen. Ze gaat weg, ooit komt ze terug. Maar dit is beter zo.

Angela voelt dat er iets aan de hand is

, James had allang moeten bellen. En als ze hem belt neemt hij niet op, er zal toch niks gebeurd zijn? Het is toch ook niet vreemd dat je als moeder ongerust bent? Waarom is Michael dan zo rustig, is hij niet ongerust over zijn zoon?  Zo een lange rit is immers niet zonder gevaren!

Zwartgelakte nagels

, over een geheim; over grenzen verleggen; over keuzes maken en hoe elke keuze z’n eigen gevolg heeft. Met een enorm tempo lees je over James gevoelens, zie je hoe Sofie haar leven totaal achter zich liet en zie je hoe twee ouders afstand moeten nemen van hun zoon. Een aanrader om het opgewekte happy-end gevoel en de enorme vaart in het verhaal.

Steven Herrik / Vertaald door Tjalling Bos / 2011 /  180 pag / Lemniscaat / ISBN 9789047704584