Op 18 april ontmoette ik Annabel Pitcher in de bibliotheek van een mooi hotel aan de Amsterdamse grachten. Met deze vrolijke en open vrouw sprak ik over haar eerste boek,

Mijn zus woont op de schoorsteenmantel

, en over haar nieuwe boek dat ze net die zondag af had gemaakt.

Mijn zus woont op de schoorsteenmantel

gaat over de tienjarige Jamie. Zijn gezin is uit elkaar gevallen door een terroristische aanslag waarbij zijn oudere zus om het leven kwam. Annabel kreeg het idee voor dit boek toen ze op wereldreis was. ‘In een jeugdherberg in Ecuador zag ik een film over het vierde vliegtuig van 9/11. Het vliegtuig dat nooit zijn doel bereikte doordat de passagiers zich heftig verzetten en de terroristen overmanden. Hierdoor kwam ik op het idee van mijn eerste boek. Het speelt in Britannië maar het is geschreven terwijl ik op wereldreis was.’ Dit klinkt misschien onlogisch, om een boek te schrijven over je thuisland terwijl je op wereldreis bent en allerlei andere landen en culturen ziet. Voor Annabel was dit echter niet zo. ‘Ik vond de mensen die ik ontmoette inspirerend maar ik wist niet genoeg over de landen om er een verhaal over te kunnen schrijven. En ik heb een hekel aan research dus vandaar de keuze voor een land dat ik goed ken. Misschien kon ik me Brittanië ook wel beter voorstellen omdat er ik juist niet was. En ik had misschien ook wel heimwee.’

Voor Pitcher was schrijven terwijl ze de wereld rond reisde ook makkelijker dan thuis op een kamertje. ‘Bij mijn eerste boek had ik geen deadline. Ik schreef alleen als ik dat echt wilde. Dat ik op reis was maakte daar voor niets uit. Mijn tweede boek vond ik veel moeilijker. Dan zat ik daar maar in mijn eentje op een kamer. Eigenlijk is schrijven een heel erg eenzaam beroep. Je zit binnen achter je computer en ontmoet geen mensen.’

Voordat Annabel full-time ging schrijven stond ze voor de klas als docent Engels. Hierbij ontmoette ze veel kinderen, waarvan sommige op Jamie lijken. ‘Er zijn veel kinderen die komen uit een gebroken gezin, of een gezin waarvan een familielid is overleden. Jamie is dus gebaseerd op heel veel kinderen,’ verteld Annabel. Ondanks dat Jamie een jongentje van tien is kon Annabel zich wel goed in leven. ‘Ik vond het misschien wel makkelijker om vanuit Jamie te schrijven dan vanuit mijn nieuwe hoofdpersoon. Mijn nieuwe hoofdpersoon is een meisje van vijftien. Dat ligt dus dichter bij mij. Zij heeft een moord gepleegd, maar is er mee weggekomen. Het knaagt echter wel aan haar dat ze rond loopt met zo’n groot geheim. Daarom besluit ze om het aan een iemand te vertellen. Ze kan het echter niet aan een goed persoon vertellen dus besluit ze een brief te schrijven aan een Amerikaanse crimineel die de doodstraf heeft gekregen. Het boek vormt de brief die ze aan hem schrijft.’

Als kind las Annabel het liefste fantasy-boeken, zoals Narnia. Ook is ze een groot fan van Harry Potter. ‘Ik had eigenlijk gedacht dat ik zelf ook een fantasy boek zou schrijven. Maar dat lijkt me echt zo moeilijk! Je creëert namelijk helemaal een nieuwe wereld. Als is nieuw verzonnen, met nieuwe personen en woorden. Dat is ook wat is zo goed vindt van J.K. Rowling, zij heeft echt een nieuwe wereld geschapen.’

Voor

Mijn zus woont op de schoorsteenmantel

was het niet nodig om een nieuwe wereld te creëren. Maar Annabel moest zich wel kunnen inleven in een situatie die ze zelf nooit heeft mee gemaakt. Dit is erg goed gelukt, Jamie is echt een tienjarig jongetje die niet alles snapt. Maar wat ik het knapste vind aan het boek is hoe ze de vader heeft beschreven. Na de aanslagen is de vader moslims echt heel erg gaan haten. Zij krijgen overal de schuld van en zijn de slechtste mensen ter wereld. Je inleven in zo iemand lijkt mij moeilijk maar het is Annabel gelukt om een realistisch persoon neer te zetten waar van je ook begrijpt waarom hij zo is geworden. ‘Voor de vader had ik een beeld dat hij al lichtelijk racistisch was maar dat dat door de aanslagen volledig is doorgeslagen. Ik wilde echter niet een personage dat je alleen maar kon haten, hij moest ook iets hebben om van te houden,’ zegt Annabel. De goedaardige factor zit hem er in dat je merkt dat de vader ontzettend veel verdriet heeft om de dood van zijn dochter en daardoor soms zijn andere kinderen vergeet. Aan het einde van het verhaal probeert hij het echter wel goed te maken, op zijn eigen stuntelige manier.