Martijn Knol is een tweeënveertig jarige Nederlandse schrijver en redacteur van het literaire tijdschrift Tirade. In 2003 debuteerde Knol met

De duiker

, een roman over het gelukzalige studentenleven van de drie ridders van de Hamburcht: Kwik, Kwak en Kwek. Na

De duiker

volgden in 2007

Aphinar, een romantische tragedie

en in 2011

Alles kan kapot

. In november 2014 bracht hij zijn eerste novelle uit:

Elders

. Martijn Knol staat erom bekend een eigenzinnig en veelzijdig auteur te zijn. “Waarom?”, hoor ik je vragen. Een antwoord op die vraag vind je gedeeltelijk in deze recensie, maar ben je echt nieuwsgierig naar zijn eigenzinnigheid en veelzijdigheid? Wel… Wie leest, die vindt!

Pleased to meet you. Hope you guess my name.


Elders

gaat over een doorsnee Nederlands gezinnetje – een vader, een moeder en hun twee zonen – die hun vakantie dit jaar elders doorbrengen, namelijk in de prachtige Italiaanse Alpen. De jongens spelen met hun frisbee in de zogenaamde wilde speelwei (zoals het op internet stond beschreven), de vader vraagt of ze een ijsje willen en vermits er geen vaatwasmachine aanwezig is wordt er elke dag afgewassen (iedereen om de beurt weliswaar). Dagdagelijkse beslommeringen van het nazomers familiegeluk, zou je denken. Maar klopt dat ook? Het Nederlands gezinnetje wordt nauwlettend in de gaten gehouden door iemand die gedachten kan lezen, van alle gevoelens op de hoogte is en zelfs in de toekomst kan kijken. De anonieme alwetende persoon richt zich tot één van de twee zonen. Wie is deze persoon? Wat doet hij hier? Wat moet hij van het gezin? En waarom richt hij zich tot de zoon? 79 ijzerksterke bladzijden geschreven in de tweede persoon enkelvoud en vanuit een alwetende verteller, dat is

Elders

.

Lyrisch, teder en analytisch

Na enige research over Knol op het internet kwam ik bij een interview met hem over zijn nieuwste novelle uit (Hebban, 22/12/2014). Een interessant interview, als je ’t mij vraagt! Zo was het mij bijvoorbeeld al eerder opgevallen dat Knol zijn boeken over het algemeen heel verschillend zijn: hij wisselt korte verhalen met lange verhalen af, en hij gebruikt verschillende schrijfstijlen en andere perspectieven. In ‘Elders’ werkt hij bijvoorbeeld ook niet met hoofdstukken maar met korte stukjes tekst. Maar waarom kiest hij voor een zekere mate van verscheidenheid? In het interview noemt Knol zichzelf in literair opzicht ‘niemand’, omdat hij zichzelf met iedere tekst opnieuw probeert uit te vinden. Hij kiest er met andere woorden bewust voor om eerst een schrijver te bedenken en vervolgens zijn tekst uit te werken. Een interessant weetje! Knol noemt zijn nieuwste novelle

Elders

eerder lyrisch, teder en analytisch.

“Je vader denkt dat hij je vader is, je echte vader, je biologische – maar helemaal zeker is hij niet. Wat wel zeker is: wanneer je moeder met hem naar bed gaat, is ze in gedacht altijd elders, bij en met een ander.”

Deze recensie is geschreven door Lore Evens. Lore is 23 jaar en woont in Maaseik. Na een studie toegepaste school- en pedagogische psychologie in Antwerpen volgt zij nu een verkort traject lerarenopleiding secundair onderwijs Nederlands – geschiedenis in Leuven. Lore schrijft ook over boeken e.d. op haar eigen blog:

Elders / Martijn Knol / Uitgeverij Wereldbibliotheek / 2014 / 64 pag. / ISBN 9789028425897