De linkshandigen

is een verwarrend boek. Niet de inhoud; het boek zelf. De rug van het boek is eigenlijk niet de rug van het boek, maar een flap om de pagina’s heen aan de kant waar het boek open kan. Op de werkelijke rug is een afbeelding geprint van pagina’s, alsof het boek daar open zou kunnen. Natuurlijk is dit een verwijzing naar de titel en tevens een van de thema’s van het boek: linkshandigheid.

Hoofdpersoon Simon Sinkelberg is een linkshandige cartoonist bij een van de grootste dagbladen. Wanneer hij een tamelijk grove spotprent heeft getekend over de directrice van de Amerikaanse telecomgigant Stones & Middleton (toepasselijk afgekort tot S&M) in een onzedelijke houding, weigert zijn hoofdredacteur deze te plaatsen. Daarop besluit Simon, alias Zink, stante pede te vertrekken en zijn diensten aan te bieden aan de concurrent.

Onderweg naar het hoofdkantoor van de bewuste concurrent besluit Simon een mysterieuze liftster mee te nemen. Ze draagt een grote cellokoffer mee en beweert op weg te zijn naar een concert in Antwerpen. Als ook de concurrent zijn prent weigert te plaatsen, besluit Simon dat hij celliste Katharina net zo goed naar België kan brengen. Tijdens deze opmerkelijke roadtrip komen de twee reisgenoten steeds meer over elkaar te weten. Het verhaal van Katharina rammelt al vanaf het begin; en ook Simon blijkt geheimen te hebben die samenhangen met zowel S&M als zijn linkshandigheid.

Hoewel

De linkshandigen

een tamelijk luchtig boek is dat snel leest, weet Weijts in dit boek van nog geen 200 bladzijden enkele kritische kanttekeningen te zetten bij zeer relevante kwesties. Privacy is een belangrijk thema; S&M staat symbool voor de bigbrothermaatschappij-achtige praktijken van de moderne wereld. Terwijl het bedrijf S&M alle regels van privacy aan zijn laars lapt, steekt de pers het hoofd in het zand. Simon beklaagt zich erover dat hij allerlei grove grappen mag maken over politici en het koningshuis, maar niet over internationale bedrijven zoals S&M, die –toevallig- ook adverteert in het bewuste dagblad. Zelfs al wordt de tekening niet geplaatst, medewerkers van S&M weten Simon toch op te sporen en onder druk te zetten om nimmer meer dergelijke laster te proberen te verspreiden. De digitale samenleving kan voor iedereen chantagemateriaal opleveren; en de grote jongens aarzelen niet om dit ook in te zetten.

Dan is er nog de linkshandigheid, die door Weijts wordt aangevoerd als een vorm van verzet tegen de conventie van de rechtshandige samenleving:

“Als Simon tegenwoordig aan rechtshandigen denkt moet hij weleens lachen. Al die arme, makke schapen. Kijk ze eens elkaar hun rechterpootjes toesteken. Zeker, de linkshandige schudt braaf mee, maar hij schatert het heimelijk uit. De linkshandige zal bij elke opgelegde regel in zichzelf zeggen: voor mij is het anders. […] In het verborgene van elke linkshandige groeit een eigenwijs wezen wiens wereld zich gedraagt naar zelfgemaakte wetten.”

Simon heeft er genoeg van zich te conformeren, wat blijkt als hij ontslag neemt en op een spontane roadtrip gaat. Dat alles levert een vermakelijk boek op; bij vlagen serieus, maar toch altijd met een kwinkslag. Enigszins absurde gebeurtenissen worden afgewisseld met relevante vragen en samen met Weijts vlotte schrijfstijl zorgt dit ervoor dat het een boek is dat boeiend blijft tot het eind.

Deze recensie is geschreven door Aline Douma, 21 jaar, student Communicatie- en informatiewetenschappen en Engels te Groningen

De linkshandigen / Christiaan Weijts / Uitgeverij De Arbeiderspers / 2014 / 194 pag. / ISBN 9-789029-589666