Het debuut van Hannah van Wieringen is zeker opvallend. Noem het absoluut geen gewoon boek of mozaïekroman, waarvan de personages verbonden zijn, want dat is net niet het geval. Per hoofdstuk schetst de auteur het leven van stuk voor stuk andere mensen, maar die, ondanks hun verschillen, toch best wel op elkaar lijken. Ze zoomt in op de slagersdochter van de kroegbaas die droomt, de postbode die de brieven opent en zelf leest, vissers die op beter weer wachten, een kleine jongen die duikt waar het eigenlijk verboden is, een groep jongens die oog in oog komt te staan met een jongeman die zich verkleedt als vrouw… Alle personages hebben een doel, hoe klein ook. Het boek bestaat uit kort verhaaltjes, die misschien op het eerste zicht niets voorstellen maar toch allemaal hun eigen bijdrage hebben. Hoewel de meeste eigenlijk redelijk weinig inhoud hebben, zijn ze toch aangrijpend en soms denk je van: ‘Dat is precies zoals het is. Beter kan het niet verwoord worden…’ En dat is het mooiste aan

De kermis van Gravezuid

: het zet je aan het denken.

Ik was wel redelijk verbaast over de cover. Normaal gezien zoek ik de cover even op voor ik het boek uit de bus haal, maar dit keer niet. Toen ik het boek uit de bus haalde, was ik dus verrast. Het was niet helemaal wat ik me had voorgesteld, maar je kan een boek natuurlijk niet enkel beoordelen op de lay-out. Lezen dus maar! Ook dat viel in het begin tegen… Na het eerste hoofdstuk zat ik totaal niet in het verhaal en was ik blij dat het boek niet dik was. Ik had het moeilijk om mijn gedachten erbij te houden en dat zorgde ervoor dat ik soms een bladzijde opnieuw moest lezen. Het is onmogelijk om in dit boek een bladzijde over te slaan, als je er nog iets van wilt begrijpen.

Een bijkomend probleem vond ik de schrijfstijl van de auteur. Ze maakt de hele tijd gebruikt van elliptische zinnen en andere (storende) zinconstructies; geen werkwoord, veel komma’s, geen onderwerp. En eerlijk gezegd had ik ook geen idee waar de auteur naartoe wilde met haar verhaal. Als je me tijdens het lezen zou gevraagd hebben waar het over ging, zou ik je hebben verteld dat ik eigenlijk geen idee had…

Elk hoofdstuk verhaalde, zoals hierboven reeds vermeld, over een ander personage (of toch bijna elk). En ik moet toegeven dat er best wel een aantal leuke tussen zaten. De auteur maakt gebruikt van grappige en realistische elementen, maar het is en blijft een heel ander soort boek dan dat ik gewoon ben om te lezen. En ook dat merk je. Hoe dichter ik het einde naderde, hoe duidelijker het verhaal voor me werd. Je begint je als lezer na een tijdje wel aan te passen, maar het duurt wel even.

Naar mijn mening zijn er nog een aantal dingen voor verbetering vatbaar, maar eigenlijk heeft de auteur wel een sterk debuut geschreven. Wanneer ik haar naam op een ander boek zal zien staan, gaat er bij mij zeker een belletje rinkelen. En is dat niet een beetje de bedoeling? Als je niet openstaat voor iets nieuws, raad ik je niet aan het boek te lezen. Als je daarentegen iets nieuws wilt uitproberen en wilt afwijken van wat je normaal leest, lees dan zeker eens

De kermis van Gravezuid.

Deze recensie is geschreven door Valérie Vaes, 15 jaar scholier aan het Pius x College te Tessenderloo

De kermis van Gravezuid / Hanna van Wieringen / Uitgeverij De Harmonie / 2012 / 164 pag. / ISBN 9789076168500