Maddie krijgt in korte tijd veel angstaanvallen op school. Door dit gegeven moet ze van haar moeder naar een zomerkamp om ‘te veranderen’. Camp Mind, zou de remedie kunnen zijn tegen het hebben angsten. Twee weken moet Maddie er verblijven. In dit kamp komen de kampleden zichzelf tegen en zoeken ze uit hoe ze in de wereld staan. Dit is met vallen en opstaan. Tijdens deze zoektocht ontdekken Maddie en haar vrienden ook het verleden van het kamp… Gaat het hen lukken om ‘te veranderen’? En moet je veranderen?
Vanaf de eerste zin zat ik in het verhaal. Meestal is dit een goed teken. Maar deze keer zat ik er té goed in. Ondanks de trigger warnings voelde ik mij meegezogen worden in een wereld vol pijn. Wat ik las, zag ik uitgebeeld door mijn ogen, dit vond ik enorm eng. Hier moest ik aan wennen. Over deze onderwerpen lees ik zelden en als ik ze lees, komen ze niet zo sterk naar voren. Na het lezen van de eerste twee hoofstukken, dacht ik na over het feit of ik verder wilde lezen of niet. Ik heb de kans genomen om het verhaal te lezen, op mijn eigen tempo met af en toe een leespauze om de gelezen informatie te verwerken. Daarnaast heb ik gesproken over wat ik las tegen een vriendin om alles te kunnen ventileren.
Het kamp op zich vind ik een goed initiatief om jongeren te helpen, maar voor mij heeft het kamp weinig bewaking/controle. Ik kan dit niet verstaan voor een kamp met leden die ‘zware problematieken’ hebben. Misschien ligt dit aan mij omdat ik te realistisch kijk, maar toch moet ik het van mijn hart. Er komen in het verhaal diverse elementen naar voren waarvan ik zeg, dit kan niet. Als je naar een kamp gestuurd wordt om ‘te veranderen’ denk ik hierbij aan een clean leven om terug een basis te vinden en daarop veder te bouwen.
Daarbij komen in mijn ogen geen drugs, alcohol en diefstal aan te pas, wat wel gebeurt. Het mooiste aan het verhaal vind ik persoonlijk, de manieren die er zijn om een angst te verkleinen/behelpen.
De leden kregen gedurende het kamp diverse workshop om te kijken wat bij hen past. Dit ging van wandelen, thee maken, meditatie, ademhalingsoefeningen, enz. Zelf vind ik het fijn als een verhaal iets aan mij leert. Ikzelf heb veel geleerd over de ademhalingsoefeningen. Deze zal ik proberen in mijn eigen leven toe te passen wanneer ik angstig ben.
Voor mij is de rode draad in het verhaal hoe je om kunt gaan met situaties die in je leven voorbijkomen. Ik vind het fijn dat de personages groeien. Sommige groeien in het verhaal. Als lezer kreeg je niet van elk personage evenveel informatie, wat jammer was. Het zou leuk zijn als er fiches gemaakt werden van de kampleden met informatie over hen. Zie het als fiches die de therapeuten op voorhand krijgen. Dit zou een leuk extraatje zijn.
De club der buitenbeentjes is een club waar leden leren. Elke dag is een nieuwe dag, maar vooral doorgaan is de boodschap en alles wat er voorbijkomt meenemen en behandelen.
Ik werd aangetrokken door het woord ‘buitenbeentjes’. Dit woord zou ikzelf nooit in mijn eigen vocabulaire toepassen, daarom wekte het nieuwsgierigheid op. Na het lezen van het verhaal begrijp ik de keuze van het woord. Het jammere is wel dat er sprake is van ‘hokjes’ denken.
Kortom een verhaal dat niet voor iedereen weggelegd is en dat tegelijk interessant is om te lezen en uit te leren.
Deze recensie is geschreven door Kayleigh. Zij woont in Oostende, is afgestudeerd als sociaal werker. Ze is een trage lezer die vooral boeken leest die haar nieuwsgierig maken na het zien van de cover en het lezen van de flaptekst. Het leukste aan lezen is: reizen zonder weg te moeten uit je zetel.
De club der buitenbeentjes / Stefanie Sybens / Uitgeverij Hamley books / 2022 / 143 blz. / ISBN 9789464510843
Gastblogger:
op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!