Het museum van gevonden voorwerpen

neemt je mee naar een zomer tijdens je studententijd. Diede, een meisje met autisme, gaat vanaf volgend schooljaar studeren. De zomer vult ze met het werken in de plaatselijke supermarkt.

Thuis eist haar broer Jurre, die ook autisme heeft, maar dan in een meer opvallende vorm, de meeste aandacht op, wat ervoor zorgt dat de sfeer in huis vaak ver te zoeken is.

Tegen alle verwachtingen in begint Diede gevoelens te krijgen voor haar nieuwe buurjongen, Robin, die ook een oude klasgenoot blijkt te zijn.

De verhaallijn tussen Diede en Robin is wat voorspelbaar: de twee leren elkaar kennen, moeten eerst niets van elkaar weten, maar worden dan toch verliefd (en dat ook met de nodige ups-and-downs). Toch vond ik dat niet storend. Ik vond het net vernieuwend om te lezen hoe iemand met autisme het zou kunnen ervaren om verliefd te zijn en de eerste stappen in een relatie te zetten. Het was ook leuk om te lezen hoe ze telkens op een toffe date gingen: wandelen in het park, autorijlessen… Het ging bij hun echt om het plezier maken en het langzaam naar elkaar toe groeien, en minder om de (seksuele) aantrekkingskracht.

Schrijnend, maar jammer genoeg dicht aanleunend bij de realiteit, was dan weer om te lezen hoe het gezin helemaal ten onder gaat door het gedrag van Jurre. En hoe Diede door die complexe situatie bijna geen warme thuis meer kent.

We volgen het verhaal vanuit het ik-perspectief van Diede, en leren vooral haar gevoelens kennen, die heel herkenbaar zijn – voor tieners in het algemeen, niet enkel voor jongeren met autisme. Het is mooi te lezen welke persoonlijke groei en ontwikkeling zij en de andere personages doormaken. We lezen hoe Diede botst met het inschatten van sociale normen en waarden, maar ze overwint ook heel veel hindernissen – al is dat niet altijd van de eerste keer.

Er komen ook nog enkele nevenpersonages in het boek, met elk hun eigen problemen en karakters, zoals Kaya, de beste vriendin van Diede. Maar ik moet eerlijk toegeven dat die personages minder goed zullen blijven hangen. Ondanks dat zij ook mee zorgden voor mooie, ontroerende of grappige belevenissen in het verhaal.

Ik had het ook wel fijn gevonden om af en toe eens iets te lezen vanuit Robins standpunt: hoe komt Diedes autisme bij hem binnen?

De titel van het verhaal is erg origineel. Al duurde het wel even voordat die een betekenis kreeg, en kwam het ook slechts een beperkte scène aan bod. Echter heel het verhaal dat er aan vooraf gaat is een mooie opbouw tot dat moment.

Door een ongelukkig voorval in het leven van Robin en zijn gezin werden ze gedwongen om te verhuizen met heel weinig bezittingen. Diede vindt af en toe iets op de grond op het werk en dit neemt ze dan mee naar huis. Uiteindelijk beslist Diede om de kamer van Robin aan te kleden met al deze kleine elementen: het wordt hun ‘museum van gevonden voorwerpen’.

Wat er net gebeurt is in het verleden van Robin ga ik hier niet verklappen, want dat zorgde net voor een mooie spanningsboog in het verhaal: als lezer voel je aan alles dat er iets gebeurd is, en uiteindelijk krijg je via verschillende personages ook die signalen. Maar niemand lijkt te willen vertellen wat of hoe. Het verhaal leest dan ook als pageturner om er achter te komen wat er gebeurd is met Robin (en ook hoe de relatie tussen Robin en Diede verder verloopt). De vlotte toegankelijke schrijfstijl, luchtig en met de nodige humor, draagt hier ook aan bij.

Ik heb genoten van dit verhaal van de hand van Emma Zegers. Het was fijn eens iets te lezen vanuit het standpunt van iemand met autisme. Ik hoop dat het mij (en anderen) ook gaat helpen in het omgaan met mensen met een autismespectrumstoornis. Het was nog maar eens een bevestiging dat mensen met autisme – op hun eigen tempo – ook perfect kunnen meedraaien in de maatschappij. Een oprecht verhaal met menselijke en geloofwaardige personages.

Het museum van gevonden voorwerpen / Emma Zegers / Uitgeverij Dutch Venture Publishing / 2021 / 310 blz. / ISBN 9781393446958

Anna:

Ik woon en werk in Lokeren als zelfstandig pediatrisch kinesitherapeute. Alhoewel ik een trage lezer of ‘slowreader’ ben, heb ik wel altijd een boek bij me. Wat ik zo leuk vind aan lezen is dat je echt kan meeleven in de nieuwe wereld waarin je terecht komt en alles van de dagelijkse sleur even aan de kant laat liggen. Samen met De Leesfabriek heb ik al heel wat nieuwe boeken en schrijvers leren kennen!

Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl

.

.