In deze memoires van Jesmyn Ward maakt de lezer kennis met het leven van de Afro-Amerikaanse schrijfster uit Mississippi. Ze vertelt met terugwerkende kracht over haar opvoeding, sterk gekleurd door armoede en racisme, maar vooral ook over de liefde voor haar familie en de sterke vriendschappen uit de buurt. Door haar verhaal op te schrijven vond Ward een manier om te rouwen om vijf zeer dierbare mannen, die zij kort achter elkaar heeft verloren, onder wie haar enige broer. Ieder van deze mannen heeft zijn eigen verhaal, ieder heeft een eigen weg naar zijn bittere einde. Al schrijvend komt ze erachter dat alle vijf de tragedies een gemeenschappelijke oorsprong vinden in het lot van een zwarte man in het Zuiden van de Verenigde Staten. Jesmyn Ward brengt een ode aan vijf veel te jong gestorven mannen en schetst tegelijkertijd een beeld van haar jeugd in het meedogenloze Zuiden van de Verenigde Staten.

De mannen die we oogstten

is een rauw en eerlijk verhaal, waarin het verdriet van Ward en de tragiek van het leven op je afstormen. De levens van de vijf beschreven mannen en de manier waarop zij aan hun einde zijn gekomen, worden niet mooier gemaakt dan het was. Tuurlijk beschrijft Ward ook lichtpuntjes uit haar jeugd, bijvoorbeeld de uitjes met haar vader als hij zich even in een stabiele situatie bevond of de grote maaltijden die haar moeder voor het hele gezin kookte. Echter, de overheersende boodschap is toch de sterke stroming van racisme waar zij en iedereen om haar heen tegenin moesten zwemmen.

Een memoires is altijd een zeer persoonlijk verhaal, waarin je als lezer echt even heel dicht bij de schrijver komt te staan. Ik was dan ook blij verrast om te lezen hoe geroemd Jesmyn Ward is in de Verenigde staten. Als eerste vrouw ooit won ze twee keer de National Book Award met haar eerder uitgebrachte boeken. Nu ik als lezer een glimp van haar levensverhaal heb mogen ontdekken, heb ik ontzettend veel respect en ontzag voor haar gekregen.

Ondanks dat ik in het begin wat opstartproblemen kende en me door de eerste hoofdstukken heb geworsteld, ben ik erg blij dat Jesmyn Ward mij weer een stukje wijzer heeft gemaakt door haar indringende verhaal te vertellen.

De mannen die we oogstten

is geen feelgood boek, maar wel zeer aangrijpend en inzichtgevend, waardoor ik als lezer werd gedwongen om mij heel bewust te worden van mijn witte privilege. De boodschap van dit boek wordt heel krachtig op de achterflap samengevat:

“Nog voordat de term ‘institutioneel racisme’ gangbaar was, wees Ward de geschiedenis, armoede, kansloosheid en gebroken familieverbanden aan die inherent zijn aan het leven van de Zwarte bevolking in Amerika”.

Hoi, ik ben Marije, 23 jaar en master Geneeskunde student in Leiden. Ik kan niet slapen zonder gelezen te hebben en op mijn kleine zolderkamertje struikel je over de boeken. Het liefst lees ik liefdesromans uit één van de vorige eeuwen of een verhaal waarbij ik mijn tranen lekker kan laten gaan. Alhoewel, sinds ik deel uitmaak van De Leesfabriek, waag zelfs ík me aan thrillers met een lichte voorkeur voor Engelstalig. Het mooie aan De Leesfabriek is dat we elkaar uitdagen om ‘out of the box’ te denken. Grijp eens een boek dat je normaal zou laten liggen!

De mannen die we oogstten / Jesmyn Ward / Vertaling Astrid Huismans / Uitgeverij Atlas Contact / 2021 / 269 blz. | ISBN 978 90 254 7061 6

Gastblogger:

op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!

Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl

.

.