Softbal was absoluut mijn favoriete onderdeel bij gym op de middelbare school. Ik vond de afwisseling gaaf, en de combinatie van tactisch en sportief zijn. In de zesde klas konden we een aantal weken honkbal volgen, dus dat wilde ik natuurlijk meteen doen. Daar heb ik zeker geen spijt van, maar jeetje, honkbal is een moeilijke sport. Die voorkennis maakte dat ik direct respect had voor Milly Potter, ons hoofdpersonage, dat werkelijk alles weet over honkbal. Zoveel zelfs, dat ze misschien wel de enige is die toptalent Carson Stone uit zijn dip kan trekken. En ja, je voelt hem al aankomen: deze twee worden natuurlijk smoorverliefd op elkaar.
Laat me hiermee beginnen: Carson en Milly zijn bonafide schattig samen. De individuele personages zijn netjes uitgediept, wat alleen maar bijdraagt aan hun relatie. De interacties zijn sowieso een sterk punt van dit boek: niet alleen ons centrale koppel, maar ook Milly met haar broer Cory, of Carson met z’n beste vrienden Knox en Holt, voelen echt en vermakelijk. Ik zat regelmatig te grijnzen tijdens het lezen, soms doordat er goede grappen werden gemaakt en soms omdat er iets liefs gebeurde. Om een compleet beeld te geven: ik heb evenveel tijd besteed aan het sterven door plaatsvervangende schaamte. Milly is niet bepaald soepel aan het begin van dit boek, en dat leidt tot de nodige gênante situaties. Gelukkig droeg dit alleen maar bij aan haar charme en die van het boek als geheel.
Dat brengt ons dan toch tot hetgeen waar ik de rest van mijn leestijd aan besteed heb: het rollen van mijn ogen.
Van slag
zit tot over zijn oren in wat ik het “
not like other girls
”-narrative zal labelen. Ik vind eigenlijk dat we daar anno 2021 wel vanaf mogen – waar komt dit idee vandaan dat het slecht is om zoals andere meisjes te zijn? Milly is het enige vrouwelijke personage met tekst in dit boek (afgezien van haar moeder, die niet kan nalaten te zeggen dat Milly en Carson zulke mooie baby’s zullen krijgen). Milly is ‘anders’, omdat ze maar drie cosmeticaproducten bezit, omdat ze te grote T-shirts draagt, omdat ze van honkbal houdt. Ik merkte dat ik me stoorde aan dit hokjesdenken. Quinn had dit zeker anders (beter) moeten doen – dat had
Van slag
een stuk sterker gemaakt.
Desondanks heeft Quinn een zeer prettige leeservaring verzorgd. Het boek leest heerlijk door, maakt het niet te ingewikkeld, en het dialoog is fantastisch. Het wat houterige taal- en metafoorgebruik kan ik haar dus wel vergeven – al moest ik wel even diep zuchten toen Carson Milly in gedachten vergeleek met een karamel M&M, omdat ze hard van buiten maar zoet en zacht van binnen is. Tja. Het tempo van het boek is prettig. Alleen het einde voelde een klein beetje gehaast, maar was desondanks heerlijke emotionele ontlading.
Alles bij elkaar kan ik zeggen dat ik zeker genoten heb van
Van slag
. Alle belangrijke personages zijn goed uitgewerkt en hun interacties zullen zonder twijfel een glimlach op je gezicht toveren. Je moet niet bij dit boek zijn voor diepgang, maar wel voor wegzwijmelen, lachen, en meeleven. Oh, en natuurlijk als je het één en ander wil leren van honkbal – Milly is daadwerkelijk een briljante coach.
Van Slag / Meghan Quinn / Vertaling Jeannet Dekker / Uitgeverij Volt / 2021 / 384 blz. / ISBN 9789021422060
Lisa:
Ik lees al sinds ik heel klein ben, en studeer tegenwoordig aan de TU Delft. Deze dagen lees ik vooral veel Young Adult fantasy en Engelse/Nederlandse literatuur, bij voorkeur in het Engels. Tot mijn favorieten behoren de A Court of Thorns and Roses serie, To Kill a Mockingbird, The Remains of the Day en Fangirl. Mijn favorieten wisselen echter nogal per dag en per humeur.
.
Dit boek kun je meteen bestellen via de bestellink van Libris.nl