“Als je je hoop eenmaal van richting laat veranderen, verdwaalt die en kan ze de weg niet meer terugvinden”

Als Yui bij de tsunami van 2011 haar dochtertje en moeder verliest, weet ze niet meer hoe ze verder moet met haar leven. Dan hoort ze het verhaal van een man die een telefooncel in zijn tuin heeft geplaatst waar mensen communiceren via de wind, met dierbaren die zij zijn verloren. Al snel komen mensen van heinde en ver om deze bijzondere plek te bezoek. Yui besluit ook naar de telefooncel af te reizen, maar vindt niet de moed om de telefoon te pakken. Ze blijft terugkomen, hoort ontroerende verhalen en ontmoet Takeshi. Een weduwnaar wiens dochtertje niet meer praat sinds het overlijden van haar moeder. Dit is het begin van een mooie vriendschap.

Een ontroerend boek met citaten die je aan het denken zetten. Dit verhaal is geïnspireerd op een plek die werkelijk bestaat, in het noordoosten van Japan. Jaarlijks trekken duizenden mensen op pelgrimstocht hier naartoe.  Het heeft mij ontroerd dat zo veel mensen hoop en steun vinden bij zo’n plek.

Ik ben zeker een boekenverslinder, maar dit boek had ik binnen 1,5 dag uit. Allereerst komt dit door de makkelijke schrijfstijl van Laura. Het boek is geschreven in korte hoofdstukken waardoor je makkelijk doorleest. Het heeft een bijzondere indeling omdat je de verhaallijn leest met nog kortere hoofdstukken hier tussendoor. Hierin wordt meestal een weetje, herinnering of wat uitspraken van een persoon gedeeld van het hoofdstuk ervoor. Door deze inzichten voel je je nog meer verbonden met de personages.

Yui ontmoet bij de telefooncel verschillende mensen met allemaal hun eigen verdriet, verhaal en hoop. Doordat het Japanse namen zijn had ik soms een beetje moeite met bijhouden wie wie nu precies was. Wat ik hierin wel weer heel leuk vind is dat de schrijfster aan het begin een stuk inleiding heeft geschreven met hoe bepaalde Japanse termen worden uitgesproken.

Ik vind het bijzonder hoe de schrijfster beladen onderwerpen zoals de tsunami in 2011 in Japan, maar ook ziekte en ander verdriet zo heeft samengebracht in dit boek. Het verdrietige verhaal van Yui en Takeshi laat je niet meer los vanaf de eerst bladzijde. Ik denk dat het ook een boek is waar iedereen wel iets uit kan halen voor zijn eigen leven.

Dit boek kan ik je zeker aanraden. Een verhaal vol diepgang, mooie uitspraken, lessen en een dunne lijn tussen verdriet en hoop.

“We need four hugs a day for survival. We need eight hugs a day for maintenance. And we need twelve hugs a day for growth”- Virginia Satir

Ik ben Esmée, afgestudeerd balletdocente aan de Royal Academy of Dance. Nu geef ik fulltime les in klassiek ballet en moderne dans. Naast dans hou ik natuurlijk ontzettend van lezen en dan voornamelijk van Young Adult boeken.

Dingen die we toevertrouwen aan de wind / Laura Imai Messina / Vertaling Saskia Peterzon-Kotte / A.W. Bruna uitgevers / 2020 / 237 blz. / ISBN 9789400512344

Gastblogger:

op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!

Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl

.

.