Dag fans van De Leesfabriek! Nadat jullie wat meer te weten kwamen over wat Lisa, Janine, Chelsey, Valerie en Marieke zoal doen op een al-dan-niet doordeweekse dag, is het mijn beurt om jullie een inkijkje te geven in mijn leven.
Mijn naam is Anna en ik ben 25 zomers jong (echt, want ik verjaar op 21 juni). Ik ben geboren in Gent, maar woon al lang in Lokeren (Oost-Vlaanderen). En daar werk ik ook, als zelfstandig pediatrisch kinesitherapeut. Mijn kinderdroom, om arts te worden, heb ik niet kunnen waar maken. Maar mijn huidige job doe ik ontzettend graag. Elke dag weer sta ik paraat om baby’s, kinderen en jongeren van alle leeftijden met zichtbare, maar ook onzichtbare beperkingen te begeleiden en revalideren naar hun volgende doel.
Mijn dag begint bij voorkeur niet te vroeg. Een van mijn goede voornemens voor 2021 is om ten laatste om 9u00 op te staan en tussen 23u00 en 00u00 te gaan slapen. Dat eerste begint al goed te lukken, dat laatste daar is nog wat werk aan. Net omdat ik graag wat langer slaap, hou ik mijn ochtendroutine zo kort mogelijk. Mijn tas staat al klaar van de avond ervoor, net zoals mijn lunchpakket in de frigo. Ontbijten doe ik alleen als er niet direct patiënten ingepland staan ’s ochtends. Maar vandaag geen tijd voor yoghurt met fruit, want de eerste patiënt staat al op de planning over minder dan een uurtje.
Ik spring op mijn fiets en weg ben ik. Ja je leest het goed, ik doe al mijn verplaatsingen met de fiets. Niet alleen is dit milieubewust (woon-werkverkeer heeft een belangrijke invloed op onze ecologische voetafdruk), het houdt me ook in beweging, wat bijdraagt tot een gezondere levensstijl (en zo moet ik ’s avonds na een lange dag niet ook nog een toertje gaan hardlopen of zwemmen; dat hou ik voor het weekend). Al zijn er elke week wel momenten dat ik droom van een elektrisch fietsexemplaar. Dat is misschien een projectje om me in te verdiepen de komende weken.
Het is nu ongeveer 13u30. We zijn al vier patiënten, heel wat kilometers, en drie extra to do’s in mijn bujo verder. Mijn bullet journal is dé redding van de afgelopen jaren. Ik startte ermee in 2016 en het is de ideale combo van agenda, planner, lijstjes, creatieve uitlaatklep… De ideale houvast dus voor een bezige bij als mij, met 200 open tabbladen in haar hoofd (én op de laptop), om de controle niet te verliezen. Maar dus, 13u30 en nog niets gegeten. Tijd om vlug tussen twee schoolbezoeken door wat van mijn lunchpakket in mijn mond te stoppen.
De middag gaat op dezelfde manier verder, al zit het fietsen er vanaf 16u00 voor een groot stuk op, omdat ik me dan vestig in de praktijk voor de rest van de avond. Ik schrijf op, niet vergeten: contact opnemen met zorgcoördinator A, verslag opvragen bij podoloog B, schroevendraaier meenemen om vijsje van triptrap te herstellen, herinnering factuur voor patiënt C, verslag afmaken onderzoek van D, afprinten therapievoorbereidingen kindje E, de mama’s van Mums&Bubs op de hoogte brengen van de ontwikkelingen rond de coronamaatregelen… Ohja, én er kwam dit weekend een mail binnen van een recensent die nog steeds een antwoord van mij verdient. Je zou denken dat ik administratie genoeg te doen heb voor mijn job; samen met het studeren voor de postgraduaat die ik dit jaar nog volg. Dat hoor je me ook niet ontkennen. Maar ik hou er óók van om samen met Janine al jullie recensies te zien binnen komen en jullie te zien groeien door de jaren aan de hand van de feedback die jullie krijgen van ons. Bovendien zorgen jullie lovende recensies voor best veel nieuwe titels op mijn wishlist.
Om 21u10 kom ik thuis. Dat is na mijn laatste patiënt van de dag en nadat ik alles (alles!) grondig ontsmet en gepoetst heb. Een vriendin stuurde me net om te vragen of ik dit weekend zin had in een coronaproofwandeling. Eindelijk nog eens iemand uit mijn vriendengroep terug zien! Jihaa, daar kijk ik al naar uit.
Tijd voor avondeten, gelukkig kan ik daarvoor terugvallen op hotel mama. Als single en opstartende zelfstandige had ik de laatste jaren nog geen behoefte aan het zoeken van een eigen stekje. Bovendien heeft mijn ouderlijke huis de ideale ligging en geeft het me de kans om nog wat te sparen.
Na het eten en wat scrollen op de smartphone aan de speksteenkachel ga ik naar boven om de laatste uurtjes van de dag achter mijn computer door te brengen. Op de planning: recensiemails beantwoorden, werkmails beantwoorden en een recensie schrijven van het boek dat ik vorige week uit had.
Twaalf afgewerkte mails later. De klok geeft 23u49 aan. Het schrijven van de recensie van Een vloek zo eenzaam (Brigid Kemmerer) zal voor een andere dag zijn. Het is tijd om in mijn bedje te kruipen en me nog 20 bladzijden lang te laten meeslepen in het Duitsland van de jaren ’30-’40 met De dochter van de nazi (Louise Fein). Elke avond sluit is de dag af met nog even lezen, en nu ook dit blogdebuut van mij. Tot ziens!