Valerie en Irene

Raaf is zestien en ziet de wereld door de ogen van haar beste vriendin May-Lin omdat ze zelf blind is. May-Lin beschrijft hoe kleuren ruiken, hoe ze voelen en op die manier is Raaf eigenlijk een heel gewoon meisje. Dankzij haar vriendin ziet ze de wereld rondom haar in alle kleuren van de regenboog. Tot er op een dag iets gebeurt wat het leven van Raaf volledig op zijn kop zet. Alle kleuren verdwijnen uit haar leven en wat overblijft is alles verterende duisternis. Ze moet haar eigen zoeken in een wereld waar ze zich niet meer thuis in voel. Dan ontmoet ze de bijzondere Rowan…

Palema Sharon is met

De geur van groen

genomineerd voor

Beste Boek voor Jongeren

in de categorie oorspronkelijk Nederlandstalig. Tijd om haar boek te lezen en te vertellen wat wij daarvan vinden!

Schrijfstijl




Valerie:

Vanaf de eerste bladzijde viel mij meteen de bijzondere schrijfstijl op van Sharon. Af en toe is die heel poëtisch, met prachtige zinnen die echt heel erg literair aanvoelen en die prachtig beschrijven hoe Raven zich voelt en hoe ze denkt. Daar stond ik meteen van versteld, want het lijkt mij ontzettend moeilijk om een blind meisje een stem te geven als je zelf niet blind bent. Daarnaast verdient Sharon alle lof voor de manier waarop ze Raaf in het leven zet en de wereld rondom haar creëert. Ze benadrukt doorheen het hele verhaal subtiel, maar toch voelbaar, dat Raaf volkomen normaal is. De ‘handicap’ vormt haar niet, bepaalt niet we ze is en kan zijn.

Irene:

Haar schrijfstijl is inderdaad erg fijn. Het leest als een trein, mede door de mooie en rake beschrijvingen over kleuren, de wereld en hoe het is om blind te zijn. In deze tijd waarin

own voices

heel belangrijk zijn voor lezers, vind ik het juist extra knap wat Sharon heeft geschreven. Inleven in personages kan ik wel, maar blijft altijd redelijk aan het oppervlak bij mij. Heel soms lees ik boeken waarin ik echt zelf lijk te leven en ik denk dat dit er zo een was.

Hetgeen wat ik niet onbenoemd wil laten is het gebruik van de kleuren in dit boek. Als May-Lin iets cool vindt, is dat paars en wit is bijvoorbeeld de kleur van lelies en zoete slagroom. Alle beschreven kleuren vond ik bijzonder, want mijn shirt is gewoon rood en mijn pen schrijft gewoon blauw. De stoel is gewoon bruin en mijn tas is grijs. Kleuren in dit boek zijn niet ‘gewoon’ zoals ze dat zijn voor jou en mij als niet-blind persoon. Om die reden heb ik tijdens het lezen een lijst gemaakt met alle kleuren en waar deze voor staan. Kleuren zijn niet zomaar kleuren, kleuren hebben een betekenis.

Verhaal




Valerie:

Vooral in het begin moest ik wel wat wennen aan de leeftijd van de personages. Af en toe leek hun gedrag namelijk wat jong aan te voelen, maar naarmate het verhaal vorderde, verloor ik dat gevoel al snel. Zeker vanaf deel twee van het boek valt dat gevoel volledig weg. De enorme plottwist die Sharon daar voorziet, zag ik totaal niet aankomen en blies me volledig van mijn sokken.

Irene:

Het bijzondere van die plottwist, die ik overigens ook niet aan zag komen, is dat deze eens een keer niet aan het einde van het boek zit! Sterk punt.

Aan de leeftijden van de personages moest ik zelf niet wennen, maar de eerste paar bladzijden wel aan de beschreven wereld. Naar mijn idee zat er in het eerste deel nog niet zoveel vaart in het verhaal, maar eenmaal in deel twee vlieg je er juist met volle vaart doorheen.

Personages




Valerie:

Raaf is ongelooflijk dapper en zo normaal dat je haar als lezer niet klasseert als meisje met een handicap en dat kunnen we enkel toejuichen. Ook May-Lin en later Rowan benadrukken het feit dat Raven volkomen normaal is door haar niet anders te behandelen. Ze laten Raaf de wereld zien via hun ogen, op een heel vrije, ongedwongen manier. Sharon schetst al haar personages met zoveel liefde, ingevingsvermogen en respect en daar neem ik echt mijn hoedje voor af!

Irene:

Helemaal met je eens! Wat ik vooral ook duidelijk naar voren vond komen, waren de verschillen in mensen en hoe zij Raaf behandelen. May-Lin en Rowan, maar ook haar broer en vader, laten haar gewoon dingen proberen, uitvinden of iets werkt of niet. De manier waarop zij dat doen is knap, moedig en vooral mooi op hun eigen manier.

Haar moeder, overbeschermend, pakt dat anders aan. Ongetwijfeld zal haar moederinstinct hier meespelen, maar dit is niet per se de manier die Raaf fijn vindt. Ook leeftijdsgenoten behandelen haar soms alsof ze een mentaal beperkt is. Die verschillen vond ik mooi om te lezen, want hoewel Raaf een beperking heeft, is ze haar beperking niet.

Misschien dat dit voor lezers ook een eyeopener kan zijn, want onbewust maken wij als niet-blind persoon mogelijk ook opmerkingen die voor de ander niet fijn zijn. Ik ben in ieder geval anders gaan kijken naar kleuren en ik besef dat wij de wereld inkleuren met onze ogen, een blind persoon doet dat heel anders.

We dachten het van tevoren al;

De geur van groen

is een goede kanshebber in de categorie Oorspronkelijk Nederlands.

Ik weet niet wat jij vindt Valerie, maar als ik kijk naar jouw mening vind je het geen bruine boterham met kaas.

Ja, ik denk dat we het erover eens zijn dat dit een goud afgebakken pistoletje brie is! 😉

Irene en Valerie zijn de uitdaging aangegaan om alle tien genomineerde boeken van de prijs voor Beste Boek voor Jongeren te lezen voor de boekenweek voor jongeren begint

.

Van ieder boek zal een (duo)recensie gepubliceerd worden

.

Na het lezen maken ze een tweede voorspelling van winnaars in beide categorieën.

De geur van Groen / Pamela Sharon / Moon Young Adult / 2019 / 208 blz. / ISBN 9789048847136

Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl

.

.