Wat hebben Margaret Atwood, Gwyneth Jones en Emily St. John Mandel met elkaar gemeen? Alle drie hebben ze de Arthur C. Clarke-award gewonnen. Klopt: Arthur C. Clarke, de schrijver van
2001: Space Odyssey.
St. John Mandel (1979) won deze prijs voor haar vierde boek,
Station Elf
(in 2015 verschenen bij Atlas Contact). Waar deze doorbraakroman in het genre science fiction valt, gooit de schrijfster het roer om voor haar vijfde roman. Een dapper besluit, om te veranderen van genre net nadat ze daar succes in oogst. Het blijkt ook een ontzettend succesvol besluit te zijn:
Het glazen hotel
is een bijzonder goed boek.
Allemaal herinneren we ons de financiële crisis van 2008. Het was een heftige periode voor de westerse wereld, in het bijzonder voor de mensen die hun baan of hun geld verloren. Nu kunnen zulke economische dieptepunten een gevolg zijn van abstracte economische patronen, maar natuurlijk ook van zakenmensen die het niet zo nauw genomen hebben met de regels. Als zo’n situatie jouw overkomt, voelt het alsof hij niet echt is. Je bent je bewust van wat er aan de hand is, maar het voelt als een waas, een droom. Kun je je dat gevoel voorstellen? Dat is hoe het voelt om
Het glazen hotel
te lezen. Toevalligerwijs staat dit scenario ook centraal in deze roman.
Het glazen hotel
laat perfect zien hoe wijdverspreid de gevolgen van zulke grootschalige fraude zijn – en hoeveel betrokkenen er zijn buiten de slachtoffers zelf.
De flaptekst van het boek prijst aan hoe “ogenschijnlijk verschillende gebeurtenissen ingenieus met elkaar verweven worden.” Dit vind ik een volledig terecht compliment. Een van de sterkste punten van dit boek is hoe de gebeurtenissen, die op het eerste oog onwaarschijnlijk zijn, logisch in elkaar overvloeien. De geloofwaardige personages stuwen het verhaal voort. Al hun beslissingen volgen natuurlijk uit de eerdere gebeurtenissen. Hoe logisch dit ook mag klinken, in werkelijkheid is zeldzaam dat een auteur niet een klein beetje valsspeelt om het plot op gang te krijgen. St. John Mandel houdt zich strikt aan de kaders die zij zelf neergelegd heeft en versterkt daarmee haar verhaal.
De cast die deze personages vormen is intrigerend en afwisselend. Om eerlijk te zijn vond ik bepaalde personages, zoals Vincent, veel interessanter dan een aantal anderen. Dat is jammer, omdat de stukken die over één van de minder sterke personages gaan de lezer uit de flow van het verhaal trekken. Nu is het moeilijk om St. John Mandel kwalijk te nemen dat niet al haar personages volledig uitgewerkt zijn, maar zonde is het wel. Desondanks worden de meeste pagina’s gevuld door de mijmeringen en bezigheden van de karakters die zonder twijfel fascineren.
Voor nu sluit ik af met een enthousiaste aanbeveling: lees dit boek! Het onderwerp lijkt misschien niet interessant, maar de manier waarop St. John Mandel erover schrijft is dat zeker wel. De diverse cast van moreel dubieuze maar geloofwaardige personages vormt het kader voor een ingenieus plot. Zelf zal ik op zoek gaan naar haar eerdere boeken, in de hoop dat die net zo goed zullen zijn.
Het glazen hotel / Emily St. John Mandel / Vertaling Maaike Bijnsdorp en Lucie Schaap / Atlas Contact / 2020 / 329 blz. / ISBN 9789025453923
Lisa:
ik studeer aan de TU Delft. Ik lees al sinds ik heel klein ben. Tegenwoordig lees ik vooral veel Young Adult fantasy en Engelse/Nederlandse literatuur, bij voorkeur in het Engels. Tot mijn favorieten behoren de A Court of Thorns and Roses serie, To Kill a Mockingbird, The Remains of the Day en Fangirl. Mijn favorieten wisselen echter nogal per dag en per humeur.
Dit boek kun je meteen bestellen via deze bestellink van Libris.nl
.
.