Wij
zien het elke dag. Nou ja, we zien het elke dag op de televisie. Vluchtelingen
in bizarre, onvoorstelbaar grote hoeveelheden. De meningen over waar al deze
mensen terecht moeten zijn verdeeld. Ik twijfel er niet aan dat jij er ook het
een en ander van vindt. Het ingewikkelde is: voor ons, die vanaf onze luie
stoel Rob Trip over de problemen horen vertellen, is het nogal een
ver-van-je-bed show. Giuseppe Catozzella maakt in zijn roman

Ook jij zult stralen

duidelijk hoe het
is – hoe het voelt – als je dorp, waar al honderden jaren geen nieuwe mensen
gekomen zijn, opeens onderdak moet bieden aan een familie. Een familie van
vréémdelingen. Toch is dit niet wat deze roman zo mooi maakt. De echte kracht
van dit verhaal is dat hij verteld wordt door de ogen van de twaalfjarige
Pietro.

Het
Noord-Italiaanse gezin van Pietro en zijn zusje Nina is uit elkaar gevallen:
hun moeder is overleden, hun vader is zijn baan kwijt. In de zomer gaan broer
en zus logeren bij hun opa en oma, die in Zuid-Italië wonen. Terwijl Pietro
probeert te ontdekken hoe hij zonder zijn moeder kan leven, staat het dorp op
zijn kop. Een familie van zeven vreemdelingen is ontdekt in de oude toren. Ook
hier, op deze zo kleine schaal, zijn de meningen verdeeld. Zi’ Rocco,
grootgrondbezitter en nota bene zelf een immigrant, schreeuwt om het hardst dat
de vreemdelingen weg moeten. Réfe, een van Pietro’s beste vrienden, is in
eerste instantie ook niet bepaald gelukkig over de jongste toevoeging aan de
bewoners. Hoewel het boek niet lang is, vindt er veel ontwikkeling plaats in de
verschillende dynamieken tussen de karakters. Gelukkig doet Catozzella dit heel
natuurlijk, waardoor het boek op geen enkel moment gehaast voelt.

Catozzella
heeft het zichzelf met de opzet van deze roman niet makkelijk gemaakt. Hij moet
de psychologie van een kind combineren met sociaal commentaar op de
vreemdelingencrisis. Deze combinatie heeft twee kanten. Aan de ene kant had het
commentaar een stuk scherper kunnen zijn als het verhaal verteld werd door een
oudere dorpsbewoner, of door een van de vreemdelingen. Aan de andere kant voegt
Pietro’s perspectief iets heel unieks toe. De onschuld en eerlijkheid van de
twaalfjarige jongen geven juist een onbevooroordeelde toon aan het verhaal. In
een kwestie die zo geladen is, waarin iedereen een mening heeft, is het
perspectief van een kind de enige goede keuze die Catozzella had kunnen maken.

Er
zijn ongetwijfeld meer romans geschreven over het vluchtelingenprobleem. Sommige
daarvan zullen een sterkere boodschap uitdragen dan

Ook jij zult stralen

. Toch durf ik te beweren dat geen enkele van
deze verhalen zo eerlijk is als dat van Pietro. Als jongen die zijn weg
probeert te vinden zonder zijn ouders, moet hij ongelofelijk veel uitzoeken.
Het psychologische en sociale deel van deze roman versterken elkaar op deze
manier. Het is een ronduit indrukwekkende prestatie van Catozzella. Hetzelfde
geldt voor de ontwikkeling die Pietro en zijn vrienden doormaken – daar kunnen
we nog eens iets van leren.

Ook jij zult stralen / Giuseppe Catozzella / Vertaling: Manon Smits / De Geus / 2019 / 219 blz. / ISBN 9789044541236

Lisa:

ik studeer aan de TU Delft. Ik lees al sinds ik heel klein ben. Tegenwoordig lees ik vooral veel Young Adult fantasy en Engelse/Nederlandse literatuur, bij voorkeur in het Engels. Tot mijn favorieten behoren de A Court of Thorns & Roses serie, To Kill a Mockingbird, The Remains of the Day en Fangirl. Mijn favorieten wisselen echter nogal per dag en per humeur.

Dit boek kun je meteen bestellen via de bestellink van Libris.nl