In december 1940, aan het begin van de oorlog, vallen Duitse bommen op Southampton waardoor de bewoners moeten vluchten naar omliggende dorpen. In één van de bussen die in het kleine dorpje Upton aankomt, vindt de jonge Ellen Parr een slapend meisje. Ellen is pasgetrouwd en biedt samen met haar man hulp aan de getroffenen waar ze kan. De kleine Pamela, zoals het meisje heet, is echter helemaal alleen. Terwijl ze Pamela tijdelijk in huis neemt, ontwikkelt Ellen meer en meer moedergevoelens. Het is echter nooit de bedoeling geweest dat Pamela voor altijd bij hen in huis bleef, dus als het moment van vertrek daar is, breekt dat Ellens hart. Jarenlang volgen we Ellen terwijl ze haar leven voortzet zonder Pamela, afgewisseld met flashbacks uit Ellens kindertijd. Zal Ellens hart weer aan elkaar gelijmd kunnen worden na het verlies van Pamela? En zullen ze elkaar ooit nog terugzien na hun hartverscheurende afscheid?
‘We moeten dapper zijn’ is wederom een tranentrekker met als startpunt de Tweede Wereldoorlog. Het fijne aan een paar oorlogsboeken achter elkaar lezen is dat je ze daarna goed kunt vergelijken.
Een sterk punt van dit verhaal is dat niet de óórlog op de voorgrond staat, maar juist omringende thema’s overheersen. Zowel de liefde van een moeder voor een kind als de rouw van een moeder bij het verlies van een kind klinkt door in elk woord. Daarnaast vind ik het prettig dat de verhaallijn, die parallel loopt aan het hoofdverhaal, dezelfde hoofdpersoon behelst in plaats van een verwante van de hoofdpersoon wat ook vaak voorkomt. Deze vorm zorgt ervoor dat je het gevoel hebt dat je na het omslaan van de laatste bladzijde elk deel van Ellen Parr kent en begrijpt.
In tegenstelling tot de afwisselende thema’s vind ik de personages af en toe wat eenduidig en zwart-wit beschreven. Ze kunnen (bijna) allemaal makkelijk in hokjes geplaatst worden: Lucy, de vriendin van Ellen die leeft in armoede en door haar analfabetisme weinig kan bereiken in haar leven; William Kennet, de stugge en norse werker die altijd op de juiste plaats is in tijden van nood; Lady Brock, de ‘posh lady’ van het dorp met haar tuttige pakjes en een groot stuk land in bezit.
In haar nawoord schrijft Frances Liardet dat ze vijf jaar aan dit boek heeft gewerkt en ik denk dat ze ontzettend trots mag zijn op het resultaat. Het is haar gelukt mijn tranen te laten vloeien toen ik bij het laatste hoofdstuk was beland. ‘We must be brave’, zoals de oorspronkelijke titel luidt, is pas haar tweede boek nadat haar eerste boek in 1994 uitkwam. Hopelijk heeft ze nu de slag te pakken en gaat ze de uitdaging aan om nog zo een mooi verhaal te schrijven.
Hoi, ik ben Marije, 22 jaar en master Geneeskunde student in Leiden. Ik kan niet slapen zonder gelezen te hebben en op mijn kleine zolderkamertje struikel je over de boeken. Het liefst lees ik liefdesromans uit één van de vorige eeuwen of een verhaal waarbij ik mijn tranen lekker kan laten gaan. Alhoewel, sinds ik deel uitmaak van De Leesfabriek, waag zelfs ík me aan thrillers met een lichte voorkeur voor Engelstalig. Het mooie aan De Leesfabriek is dat we elkaar uitdagen om ‘out of the box’ te denken. Grijp eens een boek dat je normaal zou laten liggen!
We moeten dapper zijn / Frances Liardet / Vertaling: Mariella Duindam / Uitgeverij Nieuw Amsterdam / 2019 / 430 blz. / ISBN 978 90 468 2524 2
Gastblogger:
op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!
Dit boek kun je meteen bestellen via de bestellink van Libris.nl