Nadat Caroline door een fietsongeluk in coma raakt, wordt ze wakker met geheugenverlies. Ze weet niet meer hoe ze heet, waar ze woont en waar ze vandaan komt. Eenmaal thuis in haar appartement in Parijs ontdekt ze haar eenzame en teruggetrokken leven. Waarom heeft ze geen vrienden of familie? Terwijl ze herinneringen probeert boven te halen, ontdekt ze achter in een kast een stapel brieven van een vrouw genaamd Celine. Het zijn brieven uit de Tweede Wereldoorlog, waarin Celine schrijft over het gevaar dat zij, haar vader én haar jonge dochter lopen ten tijde van de razzia in Parijs. Naarmate Caroline, geholpen door een enthousiaste Geschiedenis studente, verder leest in de brieven van Celine, komen er ook meer eigen herinneringen terug. Bovendien bloeit er nog iets moois op tussen haar en Victor, de eigenaar van het restaurant bij haar in de straat. Is het verleden van Caroline wel fijn om te herinneren? Misschien lijkt zij wel meer op Celine dan ze denkt, die tientallen jaren geleden alles op alles moest zetten om haar dochter te beschermen.
Het lijkt een trend te worden, boeken met twee verhaallijnen parallel aan elkaar. Deze stijl brengt een verhaal extra dynamiek en maakt dat je continu door wilt lezen tot het volgende hoofdstuk, omdat je weet dat dan het andere verhaal weer wordt opgepakt. In dit boek van Sarah Jio vond ik wel duidelijk één verhaallijn beter dan de ander. Het complete geheugenverlies na een coma vond ik een wat makkelijk gekozen ingang voor het verhaal van Caroline. Mijn voorkeur gaat uit naar een wat meer herkenbare hoofdpersoon, omdat het hebben van te veel zeldzame ervaringen in het leven van één persoon niet altijd geloofwaardig is. Het verhaal van Celine daarentegen was aangrijpend en goed opgebouwd; dat waren de hoofdstukken waar ik het meest naar uitkeek.
Verhalen uit de Tweede Wereldoorlog geven mij altijd een zwaar gevoel, zo ook de gruwelen die Celine en haar familie hebben meegemaakt. De beeldende manier van schrijven van Sarah Jio, waarbij details van mishandeling en verkrachting niet achterwege werden gelaten, bracht op zijn tijd een brok in mijn keel. Sommige passages waren daarom heftig om te lezen. Echter kan er naar mijn mening geen boek te veel over de oorlog worden geschreven; wat er in oorlogstijd is gebeurd, mag nooit vergeten worden.
Hoi, ik ben Marije, 22 jaar en master Geneeskunde student in Leiden. Ik kan niet slapen zonder gelezen te hebben en op mijn kleine zolderkamertje struikel je over de boeken. Het liefst lees ik liefdesromans uit één van de vorige eeuwen of een verhaal waarbij ik mijn tranen lekker kan laten gaan. Alhoewel, sinds ik deel uitmaak van De Leesfabriek, waag zelfs ík me aan thrillers met een lichte voorkeur voor Engelstalig. Het mooie aan De Leesfabriek is dat we elkaar uitdagen om ‘out of the box’ te denken. Grijp eens een boek dat je normaal zou laten liggen!
Bloemen voor mijn dochter / Sarah Jio / Vertaling: Harmien Robroch / 2019 / Uitgeverij Boekerij / ISBN 978 90 225 8728 7
Gastblogger:
Op deze plek zullen we regelmatig recensies plaatsen van bezoekers of van recensenten van bevriende websites en tijdschriften. Dat gebeurt soms op uitnodiging, maar heel graag willen we ook plaatsmaken voor spontaan ingeleverde boekbesprekingen. Dus: heb je een goed boek gelezen? Deel je mening (en dus je passie!) met de andere lezers van De Leesfabriek!
Dit boek kun je meteen bestellen via de bestellink van Libris.nl