Blog door Roxanne Wellens

Ik was vijf toen ik mezelf leerde lezen. Of op zijn minst een poging deed tot. Ik probeerde banners op dozen ontbijtgranen te ontcijferen, las namen voor van winkels wanneer ik op de achterbank van de auto zat. En dan was er mijn verzameling Disneyboeken, waar mama elke avond uit voorlas. Een paar maanden voor ik naar de eerste klas zou gaan, besloot ik om

Olaf Olifant

te lezen. Alleen. Op een avond smokkelde ik het boek mee naar mijn kamer. Ik wachtte tot ik de voetstappen van mijn ouders hoorde wegsterven in de gang en knipte mijn nachtlampje aan. Ik begreep maar een paar woorden, maar dat maakte niet uit: ik had helemaal zelf een boek gelezen, nog voor ik officieel had leren lezen. Sindsdien zijn woorden en ik onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Doorheen de jaren is mijn haarkleur veranderd, mijn
kledingstijl, mijn lievelingseten, mijn woonplaats. Mijn voorkeuren zijn
anders, mijn dromen, de manieren waarop ik mijn tijd invul. Maar mijn liefde
voor boeken, die is altijd gebleven.

Boeken waren er om mij te troosten, om mijn honger
naar kennis te stillen, om mij dichter bij mezelf te brengen. Er waren boeken
als dekens, waar ik me in kon wikkelen en waar ik veilig was. Er waren boeken
als schepen op open zee, die me door elkaar schudden en zeeziek maakten, zoals

Ik geef je de zon

van Jandy Nelson. Boeken
die als een bijl waren voor de bevroren zee in mezelf, om het met Kafka’s
woorden te zeggen. Er waren boeken die voorbijdreven als wolken, die even snel
kwamen als gingen. Er waren boeken als een zachte aanraking:

Houden van dingen die niet perfect zijn

,
van Haemin Sunim, bijvoorbeeld. Boeken als vurige
minaars die me inspireerden, zoals

The
princess saves herself in this one

van Amanda Lovelace of

Verslaafd aan liefde

van Jan Geurtz. Er
waren boeken die niet

meer

bij mij
konden passen dan ze deden, boeken die mij hebben gevormd, als was ik klei.
Denk aan

Dit is Alles

van Adian
Chambers,

De Aardkinderen

reeks van
Jean Auel,

De ontembare vrouw

van
Clarissa Pinkola Estes of

Spirituele Verlichting?
Vergeet het maar!

van Jed McKenna.

En door boeken, kwam er schrijven. Alsof lezen mijn in- en schrijven
mijn uitademing was.

Zonder andere boeken zou ik geen, of toch een heel
andere schrijver zijn. Zonder die andere schrijvers die de moed hadden om hun
hart uit hun borstkas te halen en het zonder pantser de wereld in te sturen,
zou je dit stuk waarschijnlijk niet hebben gelezen.