Oké mensen. Pak een kop thee, koffie, limonade, water, whatever. En als je dan toch bezig bent meteen maar een koekje of een zak chips. Want ik ga jullie nu meenemen in deze rollercoaster dat zichzelf ‘een zeer opmerkelijk verschijnsel’ noemt.
Laten we beginnen met deze vraag: Wat zou jij doen als je onderweg naar huis een gigantisch standbeeld van een meter of drie tegenkomt? Vooral als je nog geen seconde later beseft: een minuut geleden, toen je door dezelfde straat liep, dat beeld er nog niet stond…! April May stond met een mond vol tanden en belde direct een van haar beste vrienden. Samen met Andy maakte ze als eerste een YouTube video over het standbeeld dat zij Carl doopte. Wat begon als een grappig filmpje liep in de nacht uit tot een viral hit. Waarom? Het was toch maar een stom standbeeld? Nou dat was het punt. Het was geen gewoon stom standbeeld. Carl stond namelijk niet alleen in New York. Nee, hij stond ook in 63 andere grote wereldsteden. Allemaal geplaatst op precies hetzelfde moment zonder dat iets of iemand gezien heeft door wie.
‘Een zeer opmerkelijk verschijnsel’ was voor mij echt een achtbaan. Toen ik te horen kreeg via het YouTube kanaal van John en Hank Green dat Hank bezig was met het schrijven van een boek, was ik eigenlijk al direct geïnteresseerd. Als groot John Green fan, had ik meteen de hoop dat die schrijversgenen ook in Hank zouden zitten. Dit zorgde er alleen ook voor dat ik lang gewacht heb met het openen van dit boek. Dat beeld dat ik gevormd had kon zo makkelijk vernietigd worden als het boek niet aan mijn hoop zou voldoen. Nou, laat ik direct even zeggen: Man, oh man, wat een goed boek. Ik heb juist ook gewacht op een moment dat ik het boek kon pakken en nauwelijks tot geen onderbrekingen zou hebben en het in een ruk kon uitlezen. Wat ik dus ook gedaan heb.
De naam Green bleef bij mij wel in mijn hoofd hangen toen ik begon. Het eerste hoofdstuk begint namelijk al op een niet zo normale manier. De eerste alinea is namelijk een ‘waarschuwing’ van de hoofdpersoon. Ik quote: “Je bent natuurlijk op zoek naar een geweldig verhaal vol intrige en raadsels en avonturen en nipte ontsnappingen aan de dood en echte sterfgevallen.” Het zet meteen neer dat het boek vooral in de ik-vorm geschreven is. Een beetje als een dagboek die na de tijd van het verhaal geschreven is. Een principe dat met het laatste hoofdstuk heel mooi op zijn plek valt. Alhoewel ik nog steeds inwendig aan het schreeuwen ben vanwege de laatste zin. Juist door de lezer op deze manier het boek in te slepen en het feit dat er op de cover heel mooi en klein het woord Roman staat. Verwachte ik dat het heel erg zou lijken op een John Green boek. Nou, laat me je vertellen: ik zat er behoorlijk naast. Ja, de karakter opbouw, de manier van dialogen en alles wat er omheen gebeurt en hoe een karakter zichzelf ontwikkelt door het boek heen voelde heel vertrouwd. Maar na een paar hoofdstukken voelde je toch echt die andere Green-stem spreken. Waar John zover ik weet nog nooit geschreven heeft over iets dat niet zou kunnen gebeuren, of in ieder geval iets wat wij niet 1-2-3 zouden indenken, deed Hank dat wel.
Het gerucht is namelijk dat Carl het standbeeld misschien wel helemaal niet door mensenhanden gemaakt was… En daar werd ik alleen maar blijer van. Als je mij een beetje kent, weet je dat boeken met een goed verwerkte vleug sci-fi in het verhaal mij ontzettend blij maken. Naast deze heerlijke plottwist, en het goed gebouwde karakter van April, voelt deze ‘onmogelijke’ verhaallijn wel heel echt aan. Alsof er inderdaad een Carl zou kunnen landen in Amsterdam waar we dan met de hele wereld naar kijken en hopen dat er weer wat geks gebeurt met dat beeld.
Als je binnenkort een dag of twee vrij hebt, en nog een euro of 20 in je portemonnee hebt branden.. Ik raad hem aan, een halve liter thee en een reep Tony en je hebt een uitstekend goede dag.
Ik ben Remmelt en ben 21 jaar. Ik woon in Bunschoten-Spakenburg en word high op de geur van nieuwe boeken. Het lekkere van lezen is dat je jezelf verliest in een andere wereld. Of tenminste dat gevoel heb ik altijd… Het ene moment zit ik in de overvolle trein en ‘Poef’ dan sta ik in een bos omringd door vreemden die niet vreemd zijn, omdat je al over ze gelezen hebt. Sinds kort is mijn grootste droom om ooit zelf een boek te schrijven. Nog wel even oefenen… Dit doe ik vooral op mijn eigen blog: (https://houseinthestorm.wordpress.com/).
Een zeer opmerkelijk verschijnsel/Hank Green/Vertaling Karin de Haas/Harper Collins / 2018 / 378 blz. /ISBN 978 94 027 3020 3