De mooie voorkant en het beloofde verhaal trokken me enorm om dit boek te gaan lezen. En alhoewel het een mooi verhaal was, vind ik het zeker geen young adult. Daarvoor was het verhaal bij vlagen te kinderlijk.

Het verhaal van Runa begint op het moment dat ze door het schemer fietst en het gevoel heeft dat ze gevolgd wordt. Dat wordt ze ook, door een wolf. Tot haar eigen verbazing is ze eigenlijk niet bang voor deze wolf. Runa weet gewoon dat de wolf haar geen kwaad wil doen, maar haar iets wil vertellen. Alleen wat dan? Runa ziet de wolf nog een paar keer, ook bij haar huis.

Wanneer Runa, Isa en haar moeder bij Nonna in Italië gaan logeren, besluit Runa haar oma in vertrouwen te nemen over de wolf. Nonna vindt het helemaal niet vreemd dat Runa een connectie met de wolf voelt en vertelt haar een oud verhaal over de tijd dat mensen en wolven nog relaties hadden. Ook zijn er volgens Nonna mensen die met wolven kunnen praten door middel van gedachten uitwisseling. Barbarina, een oude vrouw uit het dorp zou een van hen zijn.

Bij Nonna ziet Runa dezelfde wolf die ze ook in Nederland zag. Ze herkent hem aan zijn ogen. Uiteraard vraagt ze zich af waarom hij haar gevolgd is. Of hoort hij hier in Italië?

Dan verdwijnt Isa en weet Runa opeens zeker dat de wolven haar kunnen helpen om haar zus te vinden.

Wat me vooral aansprak aan het verhaal waren de sfeertekeningen. De beschrijvingen van de natuur zijn echt magnifiek. Wanneer Jurgens de besneeuwde bergen beschrijft en de koude lucht, voel je die kou in je longen en wordt de punt van je neus koud. De ruigheid van de bergen straalt van de bladzijden af. Tijdens de nachtelijke omzwervingen van Runa, is de Italiaanse nacht ronduit sprookjesachtig, wat mij een heel blij gevoel gaf over het verhaal. Je wilt zelf op zwerftocht door de bergen bij nacht.

Waar Jurgens het voor mij af laat weten is in de geloofwaardigheid van Runa. Het ene moment is ze onwijs kinderlijk voor een 14-jarige het volgende moment heeft ze een wijsheid die ook totaal niet bij haar past. Op de meeste momenten stoorde het me niet dusdanig dat ik afgeleid werd van het verhaal, maar het wrong soms wel. Daarnaast is de verhaallijn van Isa’s verdwijning niet sterk. Ze verdwijnt, er wordt zonder resultaat gezocht en vervolgens lees je pas aan het eind nog even snel wat er nu met Isa gebeurd is. Doordat Jurgens tussentijds Isa nauwelijks noemt, vergeet je haar als lezer ook. Tegen het einde denk je: oh ja, Isa, die was er ook nog. Voor mij was het verhaal sterker geweest wanneer er af en toe een bladzijde of twee drie was geschreven vanuit het oogpunt van Isa. Dan was ik als lezer meer betrokken bij haar geweest en was ze ook echt onderdeel geweest van het verhaal in plaats van de reden waarom Runa op zoek gaat naar de wolven. Dit had Runa, in mijn beleving, ook wel gedaan als Isa niet verdwenen was.

Al met al blijf ik met een gemengd gevoel achter na het lezen van De wolventemmer.  Er zaten zeker sterke en geloofwaardige stukken in het verhaal, maar een aantal dingen was te losjes uitgewerkt waardoor de structuur van het hele verhaal verzwakte. Toch ben ik door het verhaal en de sfeer wel genoeg getriggerd om straks het volgende deel te gaan lezen.

De wolventemmer/Barbara Jurgens/Uitgeverij Moon/2017/304 blz./ISBN 9789048839506