Lekker gruwelen in de vrouwengevangenis

Wellicht is M.J. Arlidge zo populair vanwege het feit dat zijn boeken lezen als een trein. Of komt het door de gruwelijke verhalen die hij keer op keer weet te vertellen? Misschien moet de oorzaak gezocht worden bij de sympathieke, maar toch criminele hoofdpersoon Helen Grace. Één ding is in ieder geval zeker: Wie niet weg is scoort hoge ogen. Opnieuw laat Arlidge een aantrekkelijk en spannend verhaal zijn weg naar de buitenwereld zoeken. Wie niet weg is is wellicht niet de meest vernieuwende of unieke thriller; spannend is hij wel.

Wederom vertelt Arlidge een deel uit het leven van rechercheur Helen Grace. Zij zit samen met talloze andere vrouwen, waaronder Leah, Jordi en Alexis, in de vrouwengevangenis. Onder begeleiding van de verschrikkelijke bewaker Campbell wacht zij haar proces af. Ze is onschuldig, maar de werkelijke schuldige – Robert – heeft zijn ‘onschuld’ goed weggezet.

Terwijl Grace min of meer lijdzaam haar proces afwacht, worden de vrouwen in de gevangenis opgeschrikt door een gruwelijke moord. Leah, één van de andere vrouwen, wordt dood aangetroffen in haar cel. Delen van haar lichaam zijn dichtgenaaid en ze is gruwelijk verminkt. Grace kan het niet laten: zij moet weten wie de moord op zijn of haar geweten heeft. Terwijl ze ex-collega Charlie uit laat zoeken waar Robert is, gaat zij binnen in de gevangenis aan het werk. Haar doel? Proberen de moordenaar te vinden voor hij of zij meer schade kan aanrichten.

Aantrekkelijk in Wie niet weg is is het mysterieuze sfeertje dat vanaf bladzijde één de boventoon voert. Arlidge start met een situatie waarbij alle clichés over de vrouwengevangenissen aan bod komen. Een sadistische bewaker, dealende vrouwen, haat en nijd onder elkaar en geweldplegingen passeren de revue, maar zijn niet nieuw voor de lezer. Met talloze cliffhangers weet hij het verhaal vervolgens te brengen naar een niveau waarbij het woord pageturner moet vallen. Als lezer race je door de goed beschreven gebeurtenissen en aantrekkelijke dialogen in een poging de dader van de moord op te sporen en tegelijkertijd Robert in te pan te hakken.

Net als vele andere verhalen is Wie niet weg is redelijk conform de thrillernormen opgebouwd. Arlidge introduceert – net als menig ander thrillerschrijver – in de eerste hoofdstukken legio  personages en springt maar al te graag heen en weer tussen deze personen. Het gevolg is dat er een verhaal ontstaat waarbij werkelijk iedereen een verdachte zou kunnen zijn. Een tweede gevolg is het feit dat er weinig diepgang in het verhaal of de personages te vinden is. Zowel Helen als haar gevangenisgenoten of ex-collega’s blijven types.

Net als bij veel andere thrillerverhalen is ook in dit boek een rol weggelegd voor de betweterige journaliste. Gelukkig houdt Arlidge deze rol klein en beschreiden. Daarin zet hij Wie niet weg is toch op een andere level; het ontstijgt het niveau waarin alle clichés ingezet worden.

Nét, want menig ander thrillertrucje wordt wel ingezet. De lezer wordt ook in dit verhaal geconfronteerd met talloze plotselinge doorbraken, toevalligheden en bijzondere gebeurtenissen. Toch is Wie niet weg is wel aantrekkelijk. Het boek moet het hebben van de gruwelijke gebeurtenissen die het rijk is en de prachtige en aantrekkelijke verhaalstijl die Arlidge hanteert. Hij weet de lezer zo te manipuleren dat hij niet anders kan dan meeleven en meedenken met de hoofdpersonages. Het verhaal is doorzichtig, maar fijn. Zulke boeken mogen vaker verschijnen.

Wie niet weg is/M.J. Arlidge/Vertaling Harmien Robroch/Uitgeverij Boekerij/396 blz./

ISBN: 9789022582206