Het is inmiddels al weer een paar boeken geleden dat ik Optimisme is dodelijk las, dus was het even weer nadenken waar het ook weer over ging en hoe ik het beleefd heb.
In Optimisme is dodelijk volg je de gedachten en het leven van Petula. Ze is een tiener die echt über voorzichtig aangelegd is. Denk: nooit langs een bouwplaats lopen, want er kan zomaar een apparaat op hol slaan en je doden. Uiteraard was Petula niet altijd de voorzichtige neuroot die je nu leert kennen. Langzaamaan wordt onthuld hoe ze zo geworden is.
Wat me vooral bijgebleven is, is de humor in het boek. Regelmatig betrapte ik mezelf erop dat ik hardop zat te lachen. Vooral bij de gebeurtenissen tijden de lessen knutselen voor krankzinnigen.
In deze les leert Petula Jacob kennen. Of beter gezegd Petula doet er alles aan om Jacob te ontwijken, terwijl Jacob er alles aan doet om juist bevriend te raken. Voorspelbaar, maar daarom niet minder leuk, moeten Petula en Jacob samen an en project werken. De opdrachten in de knutselklas zijn zó dramatisch infantiel dat het ook weer iets grappigs heeft.
De karakters van Petula en Jacob zijn goed uitgewerkt, wat ze relatable maakt. Petula weet dat de reden waarom ze zo angstig is geworden niet logisch is. Wat er een aantal jaar geleden gebeurd is, was niet haar schuld, maar gevoelsmatig vind ze dat het dat wel is. Ze komt er niet uit hoe los te raken van haar angstige zelf en aan haar familie en therapeut heeft ze wat dat betreft ook bar weinig. Jacob is een goede luisteraar die Petula en de andere leerlingen in het knutsel klasje wil helpen. Iedereen neemt hem in vertrouwen, maar het lukt Jacob niet om de échte reden waarom hij in het klasje zit te vertellen. Een klassiek gevalletje van precies weten hoe problemen aangepakt moeten worden – wat bij anderen ook werkt – maar het zelf niet kunnen.
Even een kort uitstapje van het verhaal. Al lezend valt het me de laatste tijd op dat veel goede jongens hetzelfde soort namen hebben. Vaak een beetje een klassieke naam die rust en vertrouwen uitstraalt. Is dat jullie ook opgevallen? Ik vraag me dan toch af of schrijvers lijstjes bijhouden met namen voor good and bad guys en deze met elkaar delen. Maar goed, dat heeft met het verhaal verder niets te maken.
Ondanks dat de karakters van Nielsen vertrouwd, misschien zelfs een beetje cliché, voelen, werkt de onderlinge chemie prima. Ook verfrissend is dat niet alle neuroten in het knutselklasje zo geworden zijn door problemen thuis. Het eind van het boek vond ik heel verrassend en origineel.
Is Optimisme is dodelijk een boek waarvan ik over een paar maanden nog weet waar het allemaal over ging? Waarschijnlijk niet. Wel zullen het warme gevoel en de vele laugh out loud momenten die het verhaal me gaf me bijblijven.
Susin Nielsen/Optimisme is dodelijk/vertaling Lydia Meeder en Barbara Zuurbier/Lemniscaat/2017/262 blz./ISBN 9879047708933