Did I Mention I Miss You is het derde en laatste deel van de serie van Estelle Maskame. In mijn opinie is dit ook het boek waarin het minst gebeurd en het einde nogal een anticlimax is, waarschijnlijk omdat het een einde is dat iedereen kon voorspellen: ze leefden nog lang en gelukkig.

Deel twee eindigde daarin tegen in een grote cliffhanger waar ik zelf van op en neer stuiterde van frustratie. Tyler, en vooral Estelle Maskame, konden dit niet maken! Samen met Eden lagen onze harten in stukjes. Het begin van het derde boek start een jaar nadat Tyler was weg gegaan en Eden had achter gelaten. Ook dit stuk las lekker door.

Maar meer naar het einde toe werd het verhaal erg langdradig en had ik er moeite mee om er doorheen te komen. Er waren veel gebeurtenissen waarvan ik het gevoel had dat de schrijfster het er maar bij had gedaan, omdat het boek anders te dun was. In het laatste hoofdstuk word opeens alles afgesloten en goed gepraat met iedereen en vertrekken Tyler en Eden samen naar hun

happy ending.

Nu is de verhaallijn niet een die ervoor zorgt dat Did I Mention I Miss You in de toplijst van boeken hoort, de personages zijn erg breed en goed uitgewerkt. Ik denk dat ik zeker niet de enige ben die een zwak heeft voor de knappe, maar ook lieve bad boy Tyler. Vooral in dit deel van het boek vind ik dat hij zo veel volwassener is geworden, waardoor hij alleen maar schattiger is. Ik ben blij dat hij zo is veranderd en niet is gebleven zoals hij was in het eerste deel van de trilogie. Zijn volwassenheid in het derde deel verbaasde mij best erg. In het jaar dat er voorbij is gegaan is er veel veranderd bij Tyler. Als Eden in een grote plottwist niet samen kwam met Tyler had ik hem opgeëist.

In tegenstelling tot Tyler is de vader van Eden iemand die ik graag zou willen vermijden. De slachtofferrol die hij in het laatste hoofdstuk aannam maakte mij razend. Het verbaasde mij dan ook erg dat Eden tegenover haar vader nog redelijk vergevingsgezind was. In alle drie de delen was de vader van Eden geen ideale vader. Maar in dit deel vond ik het echt heftig. Hoe hij reageerde in bepaalde situaties deed mij erg denken aan de beschrijvingen die je hebt kunnen lezen over Tylers echte vader. Met de manier waarop het verhaal eindigde ben ik het er niet helemaal mee eens. Wel durf ik te zeggen dat Eden niet echt een hele goede smaak heeft in mannen.

Tyler zijn personage werd alleen maar beter, en de vader van Eden werd alleen maar slechter. Het personage dat totaal geen ontwikkeling had was Eden. Al vanaf het begin van het eerste boek was ze iemand die naïef en doordrammerig was. Ook in deel drie blijft dat zo. Aan het einde van het boek maakt ze een drastische beslissing zonder ook maar met iemand te overleggen of het een verstandige keuze is, of dat ze er beter er nog een nachtje over kan slapen. Verder was er ook geen enkele weerstand van Tyler of van andere mensen. Schouders werden opgehaald en het verhaal ging weer als een speer over op iets anders waardoor je als lezer weinig tijd had om te beseffen wat er nou was gebeurd en om te verwerken wat de reacties waren van de mensen in de omgeving.

Al met al is dit niet een boek die behoort tot een van mijn favorieten. De eerste twee delen zijn leuk om te lezen, maar deel drie loopt er maar een beetje achteraan te stuntelen en is te langdradig.

Deze recensie is geschreven door Freya Evers. Naast haar liefde voor scheikunde is lezen echt haar passie, met haar eigen blog is schrijven ook iets wat ze graag doet. Ze duikt het liefst in boeken die ver van de realiteit af staan.

Did I Mention I Miss You? (DIMILY #3)/ Estelle Maskame/ Vertaling Jasper Mutsaers/ Uitgeverij Moon/2017/320 blz./ ISBN 9789048834792