Een vrouwenromannetje dat de prestigieuze Man Booker Prize wint, dat zou ongehoord zijn en is ook nog nooit gebeurd. Hoe kan het dan dat Hotel du Lac, winnaar van de Man Booker Prize 1984, toch door velen als een vrouwenromannetje werd afgeschreven? Ik kon de kans natuurlijk niet laten liggen om een boek dat zulke controversiële reacties veroorzaakt zelf te lezen.
De setting van het verhaal is redelijk simpel. Hoofdpersonage Edith Hope wordt omschreven als serieus, verstandig, maar bovenal gedwee. Ze doet wat er van haar verlangd wordt zonder herrie te schoppen of tumult te veroorzaken. Mensen zien haar als een saai, onopvallend figuur en zijn het erover eens dat dit zo moet blijven. Wanneer Edith dan ook een ‘ongelukkige misstap’ begaat leidt dit tot haar tijdelijke verbanning naar Hotel du Lac. Brookner laat de lezer vrijwel het hele boek in het ongewisse wat betreft deze ongelukkige misstap die de plotseling vijandige houding van haar omgeving naar Edith heeft veroorzaakt. Gedurende haar verblijf in Hotel du Lac neemt Edith zich voor om te werken aan haar nieuwste roman,
In dit ondermaanse
, en verder heeft ze de mogelijkheid om haar leven te overdenken. Veel van haar voornemen om te schrijven komt er echter niet terecht omdat ze veelal bezig is met het observeren van de andere hotelgasten. Het grootste deel van het boek is dan ook gewijd aan de beschrijving en bestudering van de hotelgasten en hun relaties onderling.
Het eerste dat me opviel aan Hotel du Lac was de uiterst prettige schrijfstijl van Brookner. Dit lijkt misschien een nietszeggende karakterisering, want “prettig” is redelijk vaag. In dit geval echter kan ik geen beter woord bedenken om uit te drukken hoe ik Hotel du Lac heb ervaren. Ik vond het een ontspannend boek om te lezen. Over het algemeen is er geen sprake van uitbundige emoties of plotselinge escalaties, van excessen in het algemeen. Het verhaal kabbelt vrijwel continu rustig voort. Desondanks is het allerminst saai te noemen. Ik vond het intrigerend om te lezen over de omgang van Edith met de andere hotelgasten: over de charmante maar ook dwingende manier waarop mevrouw Pusey alle aandacht op zich weet te vestigen, over haar ‘doodgemoedereerde exhibitionisme’, over Jennifer Pusey’s genegenheid voor haar moeder die zo overdadig is dat je je gaat afvragen wat er zich nog meer afspeelt achter die afwezige ogen, over de onderhuidse vijandigheid tussen Monica en mevrouw Pusey, over de vrouw met het buldog gezicht en wat haar naar Hotel du Lac brengt en natuurlijk over de verrassend welbespraakte meneer Neville en zijn rol in het verhaal.
Wat me verder ontzettend is bevallen is dat Brookner tal van beschrijvingen van Hotel du Lac, het aangrenzende meer en het onberekenbare weer geeft. Ze schrijft ontzettend beeldend waardoor het hotel en zijn bewoners tastbaar worden voor jou als lezer en je het gevoel hebt dat je samen met Edith alle taferelen die zich afspelen rondom Hotel du Lac gadeslaat. Het resultaat is een uiterst sfeervolle roman.
Om heel eerlijk te zijn heb ik het gevoel dat ik tot nu toe slechts het tipje van de sluier heb weten op te lichten. Je moet je niet verkijken op de ogenschijnlijke orde en rust in Hotel du Lac, want er is van alles gaande achter de maskerade die voortdurend wordt opgevoerd. Hotel du Lac is een prachtig, sfeervol geschreven kunstwerk en het is verreweg mijn favoriete boek van de afgelopen tijd (en ik heb toch redelijk wat gelezen). Dat Hotel du Lac voor een simpel vrouwenromannetje is versleten kan ik nauwelijks geloven en getuigt wat mij betreft van kortzichtigheid en bekrompenheid aan de kant van de lezer. Ik raad het zelf van harte aan en ben van plan het binnenkort te herlezen want Hotel du Lac is een literaire parel die ik bij lange na nog niet heb doorgrond.
Deze recensie is geschreven door Christa Laurens, 18 jaar, eerstejaars studente Wijsbegeerte, Universiteit Leiden
Hotel du Lac/Anita Brookner/Vertaling Eva Wolff/Xander Uitgevers B.V./2017/215 blz./ISBN 9789401606493