All the bright places (of de Nederlandse titel: Waar het licht is) is een bijzonder boek, een bijzonder goed boek. Het is een verhaal dat naar je toe sluipt. Je weet eigenlijk niet zo zeker wat je aan het lezen bent… Het lijkt intens, brutaal en misschien zelf wel een beetje gecompliceerd. Je merkt dan ook echt direct dat er iets mis is met onze ‘helden’; iets dieps, iets geworteld. Dan is er natuurlijk het romantische deel, de lange gesprekken, het hervinden van hun persoonlijkheid en zelfs het licht aan het einde van de donkere tunnel. En dan… BAM… Dan klauwt het verhaal zich diep in je vast.

“The thing is, there are good days and bad days. I feel almost guilty saying they aren’t all bad.”

All the bright places gaat over twee tieners. Violet Markey en Theodore Finch. Ja, de hoofdpersonen zijn inderdaad vernoemt naar een klein paars bloemetje en een vogeltje die je op de cover al zag. Theodore Finch: de eigenaardige jongen die verschillende persoonlijkheden uitprobeert, hopend er een te vinden die bij hem past en die hem in de ‘Wakker’ modus houdt. Hij kent zoveel verschillende manieren om dood te gaan en er is maar bar weinig dat hem hier houdt.

Violet Markey: het meisje dat al teveel heeft meegemaakt, ze zat naast haar zus toen ze met auto en al door de brug reling schoten. Violet is gebroken. Ze doet niks meer; niet meer cheerleaden, ze schrijft niet meer op de blog van haar en haar zus, ze wil niet meer studeren, ze wil eigenlijk niet eens meer leven… Ze is er, maar eigenlijk ook niet.

“Het meisje dat leert leven van de jongen die dood wil.”

Ik wist in eerste instantie echt niet wat ik moest denken van dit boek… Maar hij is echt naar me toe gekropen, zichzelf nestelend in mijn brein en me niet loslatend. Het is ook prachtig dat dit boek best wel diep ingaat op het leven van een depressief persoon. Veel herkenning is hierin gevonden… De diepte die het boek hierdoor krijgt is goed, het maakt het heel lastig om weg te lopen van het verhaal. Respect ook naar de schrijfster dat ze dit op deze manier heeft weten te verwoorden! All the bright places is dan ook vaak echt een achtbaan van emoties. Het ene moment sta je in de stilstaande schoenen van de onzekere Violet en het andere moment ren je rond in de gympen van Finch. Dit zorgt er echt voor dat je de interesse bij het boek niet kwijtraakt… Je wilt terug naar die stilstaande schoenen van violet en eigenlijk ook mee rennen met Finch.

Het liefst zou ik natuurlijk nog even door willen gaan, dieper en specifieker, maar ik denk dat het beter is als je gewoon zelf het boek gaat lezen!

Ik ben Remmelt en ben 19 jaar. Ik woon in Bunschoten-Spakenburg. Ik studeer MediaRedactie (MBO) op het Creative College in Amersfoort, dit is dan ook de plek waar ik mijn liefde voor schrijven ontdekt heb. Het lekkere van lezen is dat je jezelf verliest in een andere wereld. Of tenminste dat gevoel heb ik altijd… Het ene moment zit je in de overvolle trein en ‘Poef’ dan sta ik in een bos omringd door vreemden die niet vreemd zijn, omdat je al over ze gelezen hebt. Sinds kort is mijn grootste droom om ooit zelf een boek te schrijven. Nog wel even oefenen… Dit doe ik vooral op mijn eigen blog: (https://littlecrycorner.wordpress.com/).

Waar het licht is / Jennifer Niven / vertaling door Aleid van Eekelen-Benders / Uitgeverij Moon / 2015 / 333 blz. / ISBN 9789048821785