Het lijkt mij verschrikkelijk om als persoon een kind aan te rijden met als gevolg dat het overlijdt. Het gebeurd Irene Visser in ‘De onderkant van sneeuw’. Na een ongelukkig verkeersongeval met als gevolg de dood van een 3-jarig meisje verhuist Irene naar een ander dorp, om opnieuw te beginnen. Het verleden laat haar niet met rust, zeker niet als zij een bedreiging ontvangt met daarin de tekst dat ze voor het einde van het jaar zal weten hoe het is om een dochter te verliezen. De gevolgen voor Irene zijn groot, ze begint aan zichzelf te twijfelen en verwijderd zich steeds meer van haar gezin. Irene is vastberaden om alles op alles te zetten om haar dochtertje te beschermen voor het gevaar.

Het mooie aan dit boek vind ik dat het in de ik-vorm is geschreven. Hierdoor had ik het idee dat ik in de huid van Irene kroop en haar gevoelens werkelijk kon voelen. Je leest hoe Irene worstelt met haar schuldgevoel en haar pijn.

De schrijfstijl van Ilse Ruijters vond ik ook erg prettig, het leest vlot, ondanks het thema met psychologische aspecten erin verwerkt. Als je denkt het hoofdstuk even uit te lezen om vervolgens wat anders te gaan doen, dat gaat je niet lukken. Aan het einde van een hoofdstuk wordt je nieuwsgierig gemaakt waardoor je het boek niet weg kunt leggen.

Dit boek laat zien wat een traumatische ervaring met iemand kan doen. We weten bijna allemaal hoe verschrikkelijk het is om iemand te verliezen, maar niet alleen voor de nabestaanden is dit erg, in dit geval kampt ook Irene met problemen. De innerlijke strijd die Irene voert met zichzelf wordt steengoed neergezet met een zeer goed in elkaar gezet plot.

Het verhaal greep mij vast totdat ik wist hoe de vork in de steel stak. Ik werd zo erg in het verhaal gezogen, dat ik niet na kon denken over het plot, hierdoor zag ik het niet aankomen: het was verpletterend. Wanneer ik dacht dat er iets zou gaan gebeuren, nam het verhaal weer een heel andere wending, zoals hoort in een thriller.

De onderkant van sneeuw / Ilse Ruijters / The House of Books / 2014 / 303 blz. / ISBN 9789048822072

Irene

: Als kind was ik een echte boekenwurm, ik las alles wat los en vast zat. Inmiddels ben ik al vele boeken verder en dat hoeft voor mij niet per sé in bed of stoel, zolang ik maar kan lezen is staand, op een trapje of naast de stoel niet erg.  Ook is het een gewoonte geworden om met een boek de deur uit te gaan: romans, thrillers, feelgood of YA, ik lees het graag.