“Vertel eens, zeg ik, is er bij de volwassenen een gigantische samenzwering aan de gang waarbij mensen onvoorstelbaar ingewikkelde levens leiden en doen alsof dat normaal is?”

De plannen voor een paasvakantie in Noord-Amerika worden door elkaar gegooid wanneer Matthew, de beste vriend van Mila’s vader, verdwijnt zonder iets van zich te laten horen. De drie zouden samen op vakantie gaan, Mila’s moeder gaat naar Nederland met het orkest waarin ze speelt. Mila’s vader Gil besluit alsnog naar New York te gaan om zijn vriend te zoeken – en Mila gaat mee. Dat is een goede beslissing, de eerste zin van de flaptekst luidt dan ook: “De twaalfjarige Mila heeft een bijzondere gave: ze voelt mensen feilloos aan. Of je nu een geheime relatie hebt, zwanger of gelukkig bent – niets ontgaat Mila.”

Hoewel de zoektocht naar Matthew vader en dochter door de Verenigde Staten leidt, toch is dat niet wat de leidraad in dit verhaal vormt. Aan de ene kant is dat Mila’s individuele ontwikkeling, aan de andere kant is het de relatie tussen Mila en haar vader, die ze trouwens gewoon bij zijn voornaam noemt. Een soort detective en coming-of-age-verhaal, gecombineerd met een roadtrip: Meg Rosoff is in haar element.

“Snel van begrip zijn maakt soms heel eenzaam.”

Het kan de lezer niet ontgaan zijn: Mila is bijzonder. Het is voor de lezer onmogelijk dit te vergeten, want steeds weer herinnert Rosoff hem daaraan. In het boek komen talloze situaties voor waarin Mila’s talent haar niet in de steek laat. Het grote aantal voorbeelden waarin we haar in actie zien maakt dat het verhaal steeds minder geloofwaardig wordt. Af en toe wordt dit ‘gecompenseerd’ door weer te benadrukken dat Mila ook ‘nog maar een kind’ is – natúúrlijk begrijpt ze niet alles. Als lezer krijg je al snel het gevoel dat Mila’s gedachten wel erg toevallig zijn en wordt het kind zijn meer als contradictie dan als compensatie gezien. Rosoff heeft geprobeerd Mila als zowel een bijzonder als een normaal meisje te beschrijven, maar heeft de lijn ertussen te strak getrokken, ook al beweert Rosoff zelf dat normaal niet bestaat.

“Dus als ik zeg dat ik graag een glazen ruit zou willen zijn, kan het best zijn dat ik lieg. Ik verlang zowel naar een beetje onzichtbaarheid als naar iemand die me doorziet.”

Bijzonder of normaal, Mila begint aan zichzelf te twijfelen: heeft ze iets cruciaals over het hoofd gezien? Dit is een mooie ingang voor het coming-of-age-element in dit boek: is Mila niet gewoon erg sensitief voor de gevoelens van anderen? Hoe goed kent ze haar vader eigenlijk? Waarom voelt ze zich niet serieus genomen? En: wat als ze het al die tijd bij het verkeerde eind had? Verder is het voor zowel Mila als de lezer onduidelijk hoe het nou zit met ‘die ene vriendin’ in Londen. Wat is de relatie tussen die twee? Een ding is duidelijk: met deze vragen weet Mila de sympathie van de lezer voor zich te winnen.

Dit recent uitgegeven boek van Meg Rosoff is duidelijk meer karakter gedreven dan plot gedreven. De lezer besteedt tijdens het lezen veel tijd aan het volgen van Mila’s gedachtegang en de dialogen die zij met Gil heeft. Met Rosoffs unieke schrijfstijl zal dit voor de meeste lezers echter wel wat ingewikkelder worden. Aanhalingstekens ontbreken, waardoor dialoog en gedachte regelmatig door elkaar gehaald kunnen worden. Deze chaotische stijl past bij de vragen die tijdens de speurtocht boven water komen, maar spreekt de systematische denkwijze van Mila tegen.

Wat echter ook vermeld moet worden, is dat Meg Rosoff een oog voor detail heeft. De sfeer en het eten in een café, een paasei in een winkel: de lezer weet precies wat hij voor zich heeft. Sneeuw kan als een vlokje naar beneden komen, het kan geel of wit zijn, maar sneeuw kan ook door auto’s zo platgereden zijn dat het ijs geworden is. Rosoff is er hiermee in geslaagd het element van de roadtrip in het verhaal te mengen.

De drie eerdergenoemde elementen (detective, coming-of-age, roadtrip) vormen het boek dat Mij niet gezien is. Niet elk element komt even soepel tot stand en vaak ontbreekt dan ook de geloofwaardigheidsfactor. Het is aan de lezer zelf om te bepalen of hij haar dit vergeeft, want Meg Rosoff weet de lezer zeker wel tot denken aan te zetten. En voor de lezer die wil weten waarom Meg Rosoff door Los Angeles Times als ‘The Queen of Weird’ wordt gezien: dit is niet het boek dat je zoekt.

Deze recensie is geschreven door Hugh Mee, scholiere VWO. In haar vrije tijd houdt ze zich het liefst bezig met psychologische vraagstukken, wat ook verklaart waarom ze graag non-fictie en psychologische romans leest. Ze leest echter ook heel graag boeken die vallen onder het high fantasy genre.

Mij niet gezien/Meg Rosoff/vertaling Jenny de Jonge/Luitingh-Sijthoff/2016/208 blz./ISBN: 9789024570119