De twee hoofdpersonages in dit boek, Leia en Walt, leven gescheiden van elkaar. Er staat namelijk een muur tussen hen in, niet een of andere symbolische muur maar een kei echte Muur. Het is deze Muur die het eiland waar beide jongeren wonen in twee delen splitst. Aan iedere kant is een nederzetting maar onderling is er geen contact. Dit scenario biedt al geweldige mogelijkheden voor een goed verhaal, want hoe denken deze mensen over elkaar? Gaan ze elkaar ontmoeten en hoe gaat dat dan in z’n werk? Het was aan Jen Minkman om zich hier over te buigen. En ik moet zeggen, het is best aardig geworden.
Beide delen van het eiland kennen hun eigen cultuur, ze hebben een eigen kijk op de wereld, zelfs een eigen geloof. De kant van Leia geloofd in ‘De Kracht’ iets wat neer komt op dat je jezelf weet te redden. Bij haar worden kinderen vanaf hun tiende in een landhuis omringd door bossen gestopt en moeten ze zelf maar zien te overleven. Dit is als het ware een geïsoleerde gemeenschap op zich, waar weer eigen regels, normen en waarden gelden. Leia zelf is een nieuwsgierig meisje dat het niet helemaal eens is met de gang van zaken in het landhuis en al helemaal niet met de 20-jarige Sol die er de dienst uitmaakt.
Aan de andere kant van de Muur leeft Walt. Ook hij is nieuwsgierig en heeft zo zijn twijfels over hun geloof. Want klopt het allemaal wel? Zijn vriend en neef Yorrick vindt in oude boeken verrassende en zelfs schokkende feiten. Is er iets anders te vinden buiten het eiland? Het raadsel groeit. Maar dichterbij wordt het ook interessanter, want daar achter die Muur, wat is daar nu écht?
Het is natuurlijk onvermijdelijk dat deze twee hoofdpersonen elkaar treffen in dit boek. Dit gebeurd naar mijn idee pas vrij laat in het boek en komt erg gehaast over. Ook het contact tussen de twee komt geforceerd over. Eigenlijk geldt dat voor het meeste contact tussen personages in dit boek. Daarnaast is niet het altijd realistisch: ruzies lossen ineens wel erg makkelijk op, rouw wordt op een hoge snelheidstrein tempo er door heen gejaagd, liefde bloeit plots en de gesprekken onderling voelen… vreemd. Het kan liggen aan de dikte van het boekje, dat met iets meer dan 200 bladzijden (waarbij heel veel lege stukken zijn) aan de dunne kant is. Het voelt alsof er in de ontwikkeling van de personages en hun stemmingen stappen worden overgeslagen, er is niet veel proces tussen fases, enkel plotselinge veranderingen. Het had wat mij betreft veel dikker gemogen, een goed verhaal is er immers, alleen de uitwerking valt wat tegen.
Daarnaast kent het boekje omslachtig taalgebruik met zo nu en dan echt onnodig lange zinnen. Vaak worden woorden herhaald, zoals ‘en’ of ‘maar’. Zonde want met zulke zinnen kan je makkelijk nieuwe, kortere zinnen vormen. Als er net vaart in het lezen zit vormen deze zinnen struikelblokken en raak je uit het tempo.
Het verhaal in dit boekje is fascinerend, de uitwerking helaas wat minder. Toch lijkt het mij prima leesvermaak voor de niet al te kritische (jonge?) lezer. Als je niet van dikke, tot in de puntjes uitgewerkte pillen houdt is dit boekje een prima aanrader. Het is overzichtelijk met zeer korte hoofdstukken en het verhaal blijft interessant. Het zet je aan het denken over hoe verschillende culturen, en opvattingen van mensen over anderen, zijn ontstaan en, misschien nog wel belangrijker, of deze laatste wel terecht zijn.
Als laatste, check de cover van dit boek! De voorkant is echt een pareltje.
Deze recensie is geschreven door Ymke, iemand die dol is op boeken lezen. Dat kan van alles zijn van ‘hoe werken je hersenen’ tot ‘ieeuwh die zombie vreet een brein op’ boeken.
Het boek van voorheen / Jen Minkman / Uitgeverij: Storm Publishers / 2016 / 203 bladzijdes / ISBN 978-94-92098-13-9