In alle eerlijkheid zou ik deze roman niet gelezen hebben als hij niet in het lijstje met genomineerden van de Dioraphte Literatour Prijs (DLP) had gestaan. Ik vreesde een verhaal dat vooral veel over de wereld van de hondenfokkerij zou gaan, maar dit bleek immens mee te vallen.

Het verhaal gaat over Rein, zijn zus Adelien, hun moeder Vera en ja, inderdaad over een hond of twee. Rein is een gamende loner die vooral online zijn leven leidt. Zijn beste game vriendin is Karin, een terminaal zieke jonge vrouw. Ook al houdt Rein het liefst alles en iedereen op afstand, zeker met betrekking tot gevoelens en emotie, is meteen vanaf het begin duidelijk dat zijn band met Karin hechter is dan hij aan zichzelf wil toegeven.

Adelien is getrouwd, gelukkig, naar eigen zeggen. Haar hart en ziel zit in de hondenfokkerij van de familie. Graag zou ze de boel moderniseren en uitbreiden om het bedrijf financieel succesvoller te maken. Haar ouders zijn echter een andere mening toegedaan. De goede naam gaat boven alles en zal de financiële problemen ook wel oplossen. Dit frustreert Adelien enorm.

Een kans om toch het bedrijf te redden dient zich aan en Rein en Adelien reizen af naar Australië om hun topteef te laten dekken en hun topreu mee te laten doen aan een grote hondenshow. In de outback zijn Rein en Adelien op elkaar aangewezen wat voor prachtige frictie tussen broer en zus zorgt. Het ongemak, de irritaties, de frustraties en toch ook het houden van spat van tussen de regels.

Met prachtige vergelijkingen als:

Zijn hart is een bange egel. Opgerold ligt hij in zijn borstkas. Elke slag steekt. (blz.39)

weet Elfie Tromp mooie en vaak tedere beelden op te roepen. Met humor creeërt ze momenten om adem te halen en even te gniffelen. Het breekt de sfeer en geeft je een goede indruk van hoe de familie is. Het duurt niet lang voordat je deze mild excentrieke familie in je hart hebt gesloten. Voor mij kwam Rein het beste uit de verf. Zijn worsteling met de sociale etiquette en zijn gevoelens voor Karin, waarvan hij niet weet wat er mee te doen en hoe ze te uiten, doen pijn. Je ziet hem worstelen met zichzelf. En net op de momenten dat je denkt dat hij nu eindelijk het juiste zal durven doen, gaat het allemaal weer heel anders. Dit geldt trouwens voor alle leden van de familie. Ze stuntelen, verprutsen dingen en behalen af en toe een kleine triomf. Dat maakt ze ook zo likeable, hoe zeer je ze soms ook door elkaar wilt schudden en roepen: pak nu eens door! Wees realistisch! Maar ja, realisme is niet altijd makkelijk. Het in je eigen veilige cocon blijven is nu eenmaal de makkelijkste weg.

Een van de statements in de roman die aanzet tot nadenken en bij mij nog lang in de gedachten bleef hangen is:

We geloven in de liefde omdat we ons vervelen (blz. 179)

. Een gedachte van Rein die mooi en geloofwaardig uitgesponnen wordt. Food for thought.

Het einde van de roman verraste me enorm doordat het Australische avontuur dan op een hele realistische manier ontspoort. De hondenfokkerswereld blijkt in enen stukken gevaarlijker dan vermoed. De humoristische beschrijvingen van hondenpakjes, bizarre fokkers en styling maken plaats voor duisternis.

Al met al een absolute leestopper, zeker qua originaliteit en sfeer. Ik begrijp helemaal dat

Underdog

genomineerd is voor de DLP. Het gaat nog moeilijk kiezen worden voor de jury. Gelukkig hoef ik alleen maar te genieten van de mooie verhalen.

Underdog/Elfie Tromp/Uitgeverij De Geus/2015/223 blz./ISBN: 9789044534917