Nat heeft helemaal niemand. Zijn vader geeft meer om zijn mustang, vrienden heeft hij niet en tussen hem en zijn broer klikt het ook niet echt. Zijn moeder is de enige die een beetje geïnteresseerd in hem is. Nat is nergens op zijn plek tot hij Quincy ontmoet.

Quincy wordt in het dorp uitgemaakt voor pedo en eerst is Nat nogal bang voor hem. Uiteindelijk blijkt het een ontzettende aardige man te zijn waar Nat goed mee over weg kan. Helaas is Quincy ernstig ziek hij leid aan ALS (een ongeneeslijke spierziekte) en weet dat hij niet lang meer heeft. Zodra Nat erachter komt dat Quincy nog een laatste wens heeft – namelijk voor de laatste keer de eclips in Kentucky zien- twijfelt Nat geen moment. Hij wil deze wens koste wat kost uit laten komen voor zijn beste vriend. Uiteindelijk weet Nat Celeste, een meisje dat bij hem op school zit, te strikken als chauffeur en met zijn drieën gaan ze op weg naar Kentucky.

Toen ik dit boek voor het eerst zag viel de cover me gelijk op, maar tekst op de achterflap sprak me niet direct aan. Ik verwachtte eigenlijk dat dit verhaal niet helemaal mijn ding zou zijn. Uiteindelijk kreeg ik daar ongelijk in.

Het verhaal begon wat langzaam, maar naarmate het verhaal opgang kwam, liet het me niet meer los. De personages uit dit boek hebben alle drie wel wat; Nat stottert en is erg onhandig in de omgang met andere mensen. Quincy heeft een slechte reputatie en is ziek, Celeste wordt bestempelt als slet. Ik denk dat er heel veel mensen zijn die zich kunnen identificeren met Nat. Iedereen is weleens onzeker geweest of gepest.

Hoewel het op de achterkant lijkt alsof dit boek vooral over de roadtrip naar Kentucky gaat is het eigenlijk een verhaal over een bijzondere vriendschap tussen oude man van vijfenzestig jaar die zijn langste tijd heeft gehad en een jongen van zestien waarvan het leven nog maar net is begonnen. De reis naar Kentucky begint pas tegen het einde van het boek, maar dat maakt dit boek zeker niet saai. Nat maakt gaande weg een enorme ontwikkeling door van een onzeker jongetje naar een jong volwassene. Over Quincy kom je te weten waarom hij zo’n slechte reputatie heeft. De hoofdpersoon is vijftien, maar ik denk dat dit verhaal voor iedereen te lezen is, ook al ben je die leeftijd al lang voorbij.

Ik wil natuurlijk niet te veel verraden over het verhaal, maar ik kan wel verklappen dat dit een boek is dat je gelezen moet hebben. Bronagh Curran heeft een prachtig boek geschreven over een bijzondere vriendschap, verlies en hoop. Want hoe erg je ook gepest wordt en het lijkt alsof je nergens bij hoort, er is altijd hoop op een betere toekomst.

Tot slot wil ik uitgeverij Gottmer bedanken voor het recensie exemplaar.

Deze recensie is geschreven door Kim Milkyway,23 jaar. Ze werkt 16 uur per week als vrijwilliger bij een verpleeghuis. Daarnaast is ze altijd opzoek naar goede boeken.

In het spoor van de Eclips / Bronagh Curran / vertaling Esther Ottens / Uitgeverij Gottmer / 2016 / 256 pag. / ISBN 9789025761868